Het Amsterdamsche Voetbal Doelgericht
Exact vier jaar geleden zorgde Sporting Martinus als vierdeklasser voor een grote stunt in de districtsbeker door Montfoort, destijds Hoofdklasser uit te schakelen. David Soesan was met de winnende treffer de gevierde man. Anno 2018 is het de 22-jarige spits nog niet gelukt de belofte als talent, zoals hij werd bestempeld, in te lossen. “Ik merk dat ik heel hard vooruit ga. Elke training voelt het lekkerder en makkelijker.”
Hij voelt zich nog niet de oude, zoals Soesan in 2014 was. Sindsdien is er een hoop gebeurd. Hij maakte in dat seizoen 2014/15 na de winterstop een reis, eenmaal teruggekeerd scheurde hij in april 2015 zijn meniscus. “Er moest ook een andere ingreep aan mijn knie gedaan worden en ik lag er zeven maanden uit”, blikt Soesan terug. Echt helemaal fit werd hij daarna niet meer: andere kleine blessures stapelden zich op. Hamstringklachten, een schouder uit de kom. “Ik heb er veel last van gehad om elke keer opnieuw wedstrijdritme op te doen.”
Dat ging ook iets moeilijker in het 4-4-2 dat Sporting Martinus speelde. Aan de formatie lag het niet – Soesan speelde in de jeugd van de Amstelveners ook van in dat systeem – alleen de spelopvatting was iets anders dan hij gewend was. “Het werd niet heel leuk meer. Als aanvaller kwam ik weinig aan de bal, het was heel verdedigend.” Naar eigen zeggen kon hij hierdoor ook niet echt in zijn ritme komen. Vorig seizoen maakte de spits voornamelijk zijn minuten in het tweede elftal, totdat hij in februari voor een uitwisselingsprogramma van zijn studie naar de andere kant van de wereld vertrok.
Tijdens het halfjaar in Brazilië leerde Soesan ook die stijl van voetballen. Hij speelde in een team van de universiteit van São Paulo, vergelijkbaar met derde klasse-niveau. “Elk team is eigenlijk hetzelfde: een aantal spelers die veel talent hebben en de rest kan vooral hard trappen, hard rennen en weet ook heel goed wanneer de bal ingeleverd moet worden. Ik behoorde tot die eerste categorie”, glimlacht hij. Hij leerde daar ‘met je hart spelen’, een echt teamgevoel hebben en voor elkaar vechten. Dat probeert de spits nu ook in Amstelveen te laten zien.
Daar was ondertussen iets veranderd. Niet alleen Tom Verhoek als nieuwe trainer; Sporting Martinus speelt nu 4-3-3, met Soesan in de punt van de aanval. Ook is hij zich meer bewust van zijn eigen lichaam. Samen met een fysiotherapeut werkt hij hard om blessures in de toekomst te kunnen voorkomen. “Eerst combineerde ik het voetbal met krachttrainingen. Het kan zijn dat dit ervoor heeft gezorgd dat ik snel geblesseerd raakte. Dat ben ik nu aan het minderen. Ik focus mij veel op balans, meer voetbalgericht. Ik voel mij helemaal fit, maar nog niet de oude.”
Daar heeft Soesan nog even voor nodig. Aan zijn inzet ligt het niet (“ik werk er harder voor dan voorheen, op 110%”), vooral kwalitatief weet hij dat het een stuk beter kan. “Ik merk dat ik heel hard vooruit ga. Elke training voelt het lekkerder en makkelijker.” Hij is ervan overtuigd dat hij op korte termijn weer de oude Soesan wordt, uit 2014. Misschien zelfs beter. “Ik heb nog de juiste leeftijd om verder te groeien en beter te worden dan ik toen was.”
