Het Amsterdamsche Voetbal Doelgericht
Begin november was bij de eerste wedstrijd tussen FC Aalsmeer en Sporting Martinus de koppositie van de Eerste Klasse A voor beide ploegen nog volop in het geding. Zaterdagmiddag lag dat bij de tweede ontmoeting, nu in Aalsmeer, voor de Amstelveners net even anders. Bij Sporting Martinus kwam er namelijk na de prima eerste periode behoorlijk de klad in de prestatiecurve, waardoor trainer Michael Crombeen zijn team zag terugvallen naar de vijfde plaats in de rangschikking. FC Aalsmeer ging ondanks een kortstondige dip rond de winterstop vooral door met waar het al de hele competitie mee bezig is: het verzamelen van zoveel mogelijk punten. De koppositie kwam daardoor met de week steviger in handen van Ted Verdonkschot en zijn ploeg. Van een ommekeer was op de eerste lente zaterdag voor geen van beiden sprake. Op de gezellig drukke en sfeervolle thuishaven van FC Aalsmeer kende de regio derby met 2-1 als uitkomst in de roodgroenen een dolgelukkige winnaar, waarmee de trend van de laatste weken bevestigd werd. De koppositie kwam weer een ietsje vaster in handen van de thuisploeg en Sporting Martinus daalde weer een plekje verder af, van vijf naar zes.
“Onze openingsfase was goed, met een paar goede kansen,” zag Ted Verdonkschot. Hij had hiermee een punt. Centrumspits Luke Vahle had na vijf minuten met een halve omhaal de openingstreffer op zijn schoen, ware het niet dat hij vrijwel recht op de alerte doelman Dax de Wit schoot. Maar Verdonkschot had ook gezien dat het spel al snel naar een heel matig niveau terugviel. “We waren duidelijk niet scherp genoeg. Daardoor werden we gedwongen tot reactie-voetbal. We kwamen er in de eindfase steeds niet goed uit, iets wat volgens mij trouwens ook bij de tegenstander niet goed liep.” Feit was dat de gehele eerste helft nauwelijks nog doelrijpe mogelijkheden opleverde. Optisch gezien kwamen het initiatief en overwicht steeds meer bij Sporting Martinus te liggen, overigens zonder dat de bezoekers er in slaagden FC Aalsmeer echt te verontrusten. Eén keer slechts was het nodig dat Aalsmeer-doelman Marijn van Wandelen zijn kwaliteiten aansprak, dit op een vlammend schot van Sam Lucca Honsdrecht.
Druk van de ketel
De tweede helft bracht aanvankelijk meer van hetzelfde, totdat Aalsmeerder Yassin Kaabouni na een kleine tien minuten aanlegde voor een hoekschop. Eerder was de linksbuiten al opgevallen door zijn handelsmerk: snelle rushes en vlijmscherpe hoekschoppen. “Ik nam ‘m zoals ik ze altijd trap,” vertelde Kaabouni na afloop maar wat graag. Met reden, want de rechtstreeks de doelmond in zeilende hoekschop was De Wit absoluut te machtig. Via diens grabbelende handen plofte de bal op ongelukkige wijze rechtstreeks in het net. Vanaf dat moment ging FC Aalsmeer zichtbaar gemakkelijker voetballen, alsof de druk van de ketel was. Er kwamen snel meer kansen, waaronder een loeihard schot van opnieuw Kaabouni net over de kruising. Het kostte de rasaanvaller echter wel een wissel omdat hij zich tegelijkertijd blesseerde. De thuisploeg ging onverdroten door, nu vanaf rechts via Vincent Noordam, die Luke Vahle zuiver aanspeelde in de zestien. De latere man-of-the-match aarzelde geen moment met aannemen, wegdraaien en raak schieten. De wedstrijd leek met 2-0 gespeeld, maar dat liep toch nog anders. Aanjager daarvoor was een zware straf van scheidsrechter Benlamkaddem voor Oliver Rifai, namelijk een strafschop wegens het binnen de zestien trekken aan het shirtje van zijn tegenstander. Jay Day voltrok het vonnis onberispelijk, waarna Sporting Martinus nog ruim twintig minuten had om de dreigende nederlaag af te wenden. Met een paar wissels, waaronder de sterke Max Musch, die van een blessure terugkerend nog geen volle negentig minuten aankan, lukte het om FC Aalsmeer ver terug te dringen. Echt grote kansen leverde dat pas in de extra tijd op, maar Van Wandelen hield met het nodige kunst- en vliegwerk (lees: ballen wegstompend waar het maar kon) zijn doel schoon. Hoe zwaarbevochten ook, de winst was binnen voor FC Aalsmeer.
Werklust
Luke Vahle bevestigde na afloop dat het bepaald niet vanzelf was gegaan: “In de eerste helft kregen wij totaal geen grip op hun speelwijze. Na de 1-0 werd dat beter, er kwam meer ruimte. Het hoogtepunt, ook voor mijzelf, was natuurlijk de 2-0. Wekelijks pak ik wel mijn doelpuntje mee, maar die van vandaag sla ik hoog aan. Ik moet ‘m nog terugkijken, maar hij zal zeker mooier zijn dan die van mij vorige week.” Terugkijkend op het seizoen tot nog toe, toonde de spits zich tevreden over zijn rol. “Na mijn blessure die me vijf wedstrijden kostte, moest ik echt wel even weer op gang komen. Maar ook als het niet loopt, werk ik er altijd keihard voor om het team te helpen.” Bijna gelijktijdig sprak Ted Verdonkschot vol lof over zijn elftal: “Die inzinking van dit jaar zijn we allang weer te boven. Het waren trouwens maar twee nederlagen hoor, ik wist dat we het weer zouden oppakken. Ik ben enorm trots op de enorme werklust van deze jongens, iedere week weer.” Waarna de gelouterde coach, die na dit seizoen FC Aalsmeer verruilt voor RKAV Volendam (nu in de Tweede Divisie), even hardop mijmerde over promotie naar divisie-niveau als prachtige bekroning van zijn 4-jarig bewind in Aalsmeer. Direct gevolgd door een bezwerend: “Maar we zijn er nog niet hoor. Zondag eerst maar eens kijken wat de nummers twee en drie doen.”
Bloed ruiken
Michael Crombeen had duidelijk minder reden tot glimlachende bespiegelingen: “Het is frustrerend om te zien dat we heel leuk voetbal spelen, waarbij we de tegenstander onze wil opleggen, en dat we dan toch geen resultaat behalen.” Kijk naar hoeveel FC Aalsmeer scoort, en zet ons dan daarnaast. Dan zie je waar het aan schort, namelijk ons moeite om tot scoren te komen. Vandaag ook weer, want ik zag bij mijn ploeg echt wel de wil om te winnen. Maar ze maken het niet af. “Je kunt het bloed ruiken noemen, of liever het ontbreken daarvan, want precies dát is wat mijn aanval nu mist.”
Bekijk hier alle uitslagen, de stand en het komende programma in de Eerste Klasse A
Jakob Kos
Foto´s: Ton van Eenennaam
