Het Amsterdamsche Voetbal Doelgericht
Amine Ennali is pas 21 jaar, maar heeft al een hoop meegemaakt in de wondere wereld van het voetbal. Een jaar geleden was hij nog een grote belofte bij het Italiaanse Lazio, enkele maanden terug zelfs jeugdinternational van Marokko en nu draagt de aanvaller het shirt van zondag eersteklasser AGB. Met een rugzak vol levenslessen is hij terug in Amsterdam.
Van Rome via Marokko naar Ookmeer, het kan snel gaan. Ennali weet dat als geen ander. Hij had onmiskenbaar het talent, maar daar alleen red je het niet mee, is hem nu duidelijk geworden. “Het ging niet zoals ik wil. Ik heb altijd maximaal veertig procent gegeven, bij alle clubs. Terwijl wanneer spelers zulke kansen krijgen, geven ze honderdtwintig procent. Ik deed dat niet. Daar heb ik spijt van, maar ik daar heb ik ook veel van geleerd. Ik ben nog jong.”
Deze zomer zat hij in een appartement in Andalusië. Hij had net getekend voor San Roque de Lepe, op het vierde niveau van Spanje, totdat hij last kreeg van heimwee. “Ik was te lang in het buitenland. Jonge spelers kiezen vaak te snel voor het buitenland, dat was mijn fout. Ik wilde terug naar Amsterdam. Ik kon kiezen voor de Tweede Divisie, waar dan ook in het land, of de Keuken Kampioen Divisie, maar ik wil hier tijd voor mijn familie hebben. AGB is vijf minuten van mijn huis vandaan, mijn beste vriend (Erhan Aslan, red.) speelt hier. Het gaat erom dat ik weer gelukkig ben en plezier krijg in het voetballen.”
Dat laatste is de voormalig jeugdspeler van DCG eigenlijk al kwijt sinds hij in januari 2016 Vitesse de overstap maakte naar Lazio. In Arnhem had hij alles wat hij zich kon wensen: een profcontract, een trainer (Peter Bosz) die hem liet aansluiten bij het eerste elftal. Maar de kans om in Italië te spelen, trok hem. In Rome speelde de aanvaller voor de Primavera, het hoogste jeugdelftal. “Simone Inzaghi was mijn eerste trainer, hij had mij gehaald. Daarna kwam Michele Santoni, die nu bij Almere City zit. De derde trainer kon ik niet goed mee opschieten. Ik mocht de bal maar twee keer raken, soms zelfs één keer. Dan wordt het voetballen minder leuk.”
Hij liet zijn contract na één jaar ontbinden en keerde terug naar Nederland, om aan te sluiten bij Jong Achilles’29. Dat was alleen om weer fit te worden. In de winterstop kreeg hij een nieuwe kans in het buitenland. Ittihad Tanger, uit zijn geboortestad, overtuigde hem voor een Marokkaans avontuur te kiezen. Sportief verliep het uitstekend – de club werd landskampioen – maar persoonlijk was het iets minder. “Er was iets met mijn contract daar, dat ik de helft van mijn geld niet kreeg. Dan focus je niet op het voetbal, maar op het geld. Daar werd ik ongelukkig van. Ik wilde eigenlijk stoppen.”
Na alles wat Ennali heeft meegemaakt, is AGB voor hem op dit moment ‘de mooiste club waar ik kan zijn’. Tegen JOS/Watergraafsmeer (4-2 nederlaag, red.) speelde hij zijn eerste negentig minuten. “Ik voelde mij weer vliegen op het veld”, blikt de vleugelaanvaller terug. “Ik zie dit niet als een behoorlijke stap terug, naar de eerste klasse. Dat zou het zijn als ik zou stoppen. AGB is mijn redding, dat mij de kans heeft gegeven om gelukkig te zijn. Iedereen gelooft in mij. De trainer (Imdat Ilguy, red.) ook. Elke keer zegt hij: als jij het betaald voetbal wil halen, moet je goed luisteren. Ik heb het eigenlijk opzij geschoven. Als het komt, dan komt het wel.”
De jeugdinternational van Marokko houdt de boot voorlopig even af en merkt vanzelf wel wanneer de tijd rijp is om een nieuwe stap te maken. Daarvoor heeft hij ook bijna dagelijks contact met Mark Wotte, bondscoach van Jong Marokko. “Iedereen is voor mij aan het kijken, maar ik wil niet teveel bezig zijn met rennen achter profclubs aan. Nu mogen zij voor mij komen. Ik kan naar Italië, dan wordt het Serie C, of naar Spanje. Ook het derde niveau. Dat wil ik niet. Ik wil nu gewoon lekker scoren en mijn naam hier weer laten gelden. Overal ben ik kampioen geworden: Jong Vitesse, Lazio, Ittihad Tanger. Dat wil ik nu ook met AGB worden.”
Foto’s Mario Wormhoudt
