Dirk

Bij mijn oude club kende iedereen hem. Een grote, iets krom lopende man met een verward kapsel. Dirk liep op zaterdag al vroeg op het sportpark. De meeste jeugd speelde thuis en Dirk had het er druk mee. De sleutels van de kleedkamers moesten verdeeld worden, de thee moest gezet worden, de ballen opgepompt en de hoekvlaggen keurig langs het veld. Dankzij het werk van Dirk kon iedereen genieten van een sportieve voetbaldag. Hoewel Dirk dit al jaren achter elkaar deed, was hij vandaag zenuwachtig.

Vanmiddag moest het namelijk gebeuren. De zaterdag 1 speelde tegen de medekoploper en kon een goede stap zetten richting het kampioenschap. Het kampioenschap waar Dirk zo naar verlangde. Dus toen de jeugd die ochtend uitgespeeld was, liep Dirk naar kleedkamer 1. Hij pakte de bezem en maakte de boel aan kant. Het zou nog maar een half uur duren voordat zijn jongens hier binnen kwamen. Hij pakte de grote tas en begon de shirtjes op te hangen, keurig naast elkaar, want Dirk wist waar iedereen wilde zitten. Het grote bord sponsde hij schoon, zodat de trainer de laatste tactische aanwijzingen kon noteren. Hij keek een laatste keer achterom en draaide de kleedkamerdeur op slot.

Om half drie stipt floot de scheidsrechter voor de eerste keer. Nu moest het gaan gebeuren. Dirk keek vanuit de ingang van de kleedkamers het hoofdveld op. Iedereen die nu iets van hem nodig had kreeg een geïrriteerde blik. Dirk zat in de wedstrijd. Tot zijn opluchting zag hij dat zijn jongens veel in balbezit waren en een doelpunt kon niet uitblijven. Maar hoe Dirk ook keek, elke bal verdween naast het doel of in de handen van de keeper. Dirk bleef vertrouwen houden en zorgde bij een 0-0 ruststand voor de lekkerste thee die hij ooit had gezet. Toen de jongens weer het veld opliepen mompelde hij nog een onhoorbaar: ‘Kom op hè’

De tweede helft vrat Dirk op van de zenuwen. Kans na kans werd weer gemist en na 80 minuten kon hij niets anders doen dan zich te verenigen met een gelijkspel. Totdat Ronnie alleen op de keeper afging. Dirk deed een paar stappen richting het veld en wilde al beginnen met juichen. Ronnie slalomde om de keeper heen en werd hardhandig ten val gebracht. ‘Penalty!’ schreeuwde Dirk en enkele toeschouwers draaide hun hoofd naar hem. ‘Penalty! Scheids!’. Er volgde echter geen fluitsignaal. Een achterbal was het enige dat overbleef. De keeper schoot hem ver over de middenlijn en de bal ketste via een verdediger zo voor de voeten van de vijandelijke spits, die er wel raad mee wist. 0-1. Dirk was verstijfd en kon zijn tranen nauwelijks bedwingen. Vloekend draaide hij de deur van kleedkamer 1 open controleerde of de douches wel warm water gaven, zoals hij dat altijd controleerde.

Drie uur later verliet Ronnie, na 8 bier, het clubgebouw. Bij de kleedkamers zag hij dat Dirk bezig was om de boel af te sluiten. ‘He Dirk, prettig weekend!’, zei hij terwijl hij zijn tas op zijn rug zwaaide. ‘Het was een penalty’, was het enige dat Dirk kon uitbrengen. Ronnie opende het slot van zijn fiets en keek nog één keer om naar Dirk. Hij besefte dat er volgende week gewonnen moest worden, al was het alleen maar voor Dirk.

Bemmel