Het Amsterdamsche Voetbal Doelgericht
In de topklasse van het zondagvoetbal viel vorige week de grote nederlaag van Chabab op tegen HSC’21. Met maar liefst 7-1 werd de ploeg van trainer Alami Ahannach van het veld geveegd. Tegen WKE heeft de ploeg zich knap gerevancheerd en won op sportpark Spieringhorn met 2-0. Een uitslag die doet vermoeden dat de topelf van Ahannach geen kind had aan de woonwagenbewoners uit Emmen.
De werkelijkheid was anders. Vooral in de tweede helft heeft WKE een container vol kansen gehad maar wist er niet een te benutten. Zelfs een strafschop kort voor tijd wist men niet te verzilveren. Ongeveer 100 toeschouwers zijn daar getuigen van geweest. Eens temeer bleek weer eens dat topklasse voetbal in Amsterdam niet leeft. Het zegt een Amsterdammer totaal niets wanneer een club een paar honderd kilometer van Amsterdam een wedstrijdje komt spelen. Het spreekt niet aan en doet een Amsterdammer helemaal niets. Jammer, maar begrijpelijk omdat men liever een tegenstander uit de buurt ziet spelen.
Chabab pakt dus dure punten waardoor het totaal op zes is gekomen na drie wedstrijden. Daar kan Alami Ahannach voorlopig mee leven die zich na afloop tevreden toonde. Niet alleen met de uitslag maar ook met het vertoonde spel. ,,Ik ben content met wat ik vanmiddag heb gezien’’, keek hij op het duel terug. ,,Wat wat er vorige week is gebeurd kon gewoon niet door de beugel. Daarom heb ik ook ingegrepen en de bezem door het elftal gehaald. Ik verschillende spelers die ik heb vervangen ook vertelt waarom. Dit begrepen ze ook. Het heeft in ieder geval een schokeffect teweeg gebracht dat goed heeft uitgepakt vanmiddag’’. En daar was niets van gelogen want de wedstrijd was het aankijken zeker waard. Was Chabab voor de rust de betere ploeg, in de tweede helft timmerd WKE behoorlijk aan de weg en kreeg de ene kans na de andere. Maar wat men ook probeerde, doelpunten bleven uit.
Binnen tien minuten spelen kreeg Chabab twee niet te missen kansen. Eerst door Nordin Dibi daarna was het de beurt aan Melvin Grootfaam die meteen raak schoot in de herkansing vlak voor doel: 1-0. Hij was het die daarna een tal kansrijke mogelijkheden om zeep hielp en verzuimde om Chahab in een rustiger vaarwater te loodsen. WKE pakte twee gele kaarten moest terug op eigen helft en zag een kopbal van Robin Demeijer fraai gestopt door keeper Rinaldo O’Neil.
Na de thee moest Chahab alle zeilen bijzetten en kreeg een orkaan van kansen en aanvallen te verwerken. Bijna iedere aanval leverde een kans op. Tot tweemaal toe belandde een kopbal net naast het doel van Chabab en waren het vooral Erik Eleveld, Yuma Ramos en Jan Hooiveld die de scherpte misten om WKE langszij te brengen. Terwijl iedereen op de gelijkmaker zat te wachten was het opnieuw Grootfaam die de bal via het been van Jorit Kunst in het doel lepelde: 2-0.
Zoals tegenwoordig gebruikelijk brak met twintig minuten te spelen het wisselkwartiertje weer aan en verdwenen aan beide kanten spelers van en naar de reservebank om het elftal sterker te maken. Bij WKE lukte helemaal niets ook niet in de slotfase toen men weer een aantal mogelijkheden wist te scheppen om de aansluitingstreffer op het scorebord te zetten. Toen Ramos nog de gelegenheid kreeg om een strafschop te verzilveren, werd ook deze kans om zeep geholpen. In allerlaatste minuut kegelde invaller Don Day nog tegen de onderkant lat waarna de bal het veld weer insprong. Kort daarop blies de goed leidende arbiter Tom Koekoek het duel de geschiedenis boeken in en had Chabab verdiend de drie punten pakken, het vertrouwen terug en bewees dat grote nederlaag van vorige week een vergissing was. ,,Chabab was weer ouderwets’’, aldus Ahannach die het gelijk aan zijn kant had.
Verslag Freek Louis
Foto’s John Beckman
