Verdiend punt voor De Dijk thuis tegen DETO

Over negentig minuten bezien konden veel toeschouwers aan de Schellingwouderdijk goed leven met 1-1 als einduitslag. Over de vraag of het een terechte puntendeling was, wilde André Teuling echter nog even goed nadenken. “Want wij speelden gewoon een heel goede eerste helft en een iets minder tweede deel. Het was logisch dat mijn ploeg na rust teruggedrongen werd, want DETO moest als de ploeg op achterstand nu eenmaal komen. Daardoor leek het er voor de kijkers op alsof wij in de verdrukking zaten, maar wat stichtte DETO nou eigenlijk voor gevaar? Hooguit een paar kansen, meer was het niet, terwijl wij in de omschakeling nog minstens twee levensgrote mogelijkheden kregen. Kortom, ik begrijp dat een gelijkspel terecht lijkt, maar ik vind dat de winst aan ons toekwam.”

De trainer van De Dijk had voor wat betreft het goede voetbal in de eerste helft het gelijk aan zijn zijde. De thuisploeg speelde van aanvang af zowel fel als geconcentreerd. Binnen de eerste drie minuten werden reeds drie hoekschoppen afgedwongen. Pogingen van de bezoekers om de bakens te verzetten haalden niets uit, omdat de verdedigingslinie van De Dijk geen duimbreed wenste te wijken. In het hart van de verdediging was de naast Ruben van Dam geposteerde Mohamed Akhayad de absolute uitblinker. Het middenveld werd voor een belangrijk deel in handen gehouden door het dwingende spel van Sammy Gemmel.
De Amsterdammers kregen loon naar werken toen na dik een half uur Adam Akhayad er in de rebound als de kippen bij was om een gekeerd schot van Hjalmar Oomens alsnog tot doelpunt te promoveren.

Het was te verwachten dat DETO in de tweede helft zou komen. De thuisploeg kwam er stukje bij beetje steeds minder aan te pas, met name in aanvallend opzicht. Ook op het middenveld verloor de equipe van Teuling de grip. Logisch gevolg daarvan was dat de verdedigers en de doelman het geen moment meer rustig hadden. Doelman Max Klink weerde zich daarbij kranig, zowel bij hoekschoppen en hoge voorzetten als bij een enkele één tegen éen-situatie. Iedere bal was voor hem, en de ene keer dat dat niet zo was kreeg hij hulp van de lat. Teuling zag zijn ploeg de controle nog niet verliezen: “De tegenstander speelde steeds vaker de lange bal, daardoor bracht ons niet echt in problemen.”

In het andere doelgebied kwam Lucien Wa Bwanda vanuit een vlijmscherpe omschakeling tot twee keer toe in scoringspositie, maar het ontbrak de 18-jarige aanvaller aan voldoende koelbloedigheid.
Dan maar de 1-0 vasthouden, leek het devies, maar zoals vaker in het voetbal scoort de tegenstander als je zelf de kansen niet benut. Dat moment kwam zo’n tien minuten voor tijd, via de voet van Coplan Soumaoro, die doelman Klink van dichtbij voor het eerst in de wedstrijd kansloos liet. Daarna volgden nog tien hectische minuten, waarin De Dijk ondanks rood voor invaller Nydel Forgweh (op advies van de assistent-scheidsrechter) ternauwernood overeind wist te blijven.

Bij het verlaten van het veld werd Max Klink door beide partijen gecomplimenteerd met zijn optreden. “Verdedigend hebben we nu een goede basis staan,” betoogde de jonge doelman. “Kijk eens naar de cijfers, nu pas de eerste tegentreffer in de laatste vier competitiewedstrijden.” Zijn coach sloot zich hier even later volmondig bij aan: “Verdedigend staat het inderdaad goed. Volgende stap is dat ik het voetbal beter wil krijgen. Deze spelers hebben het in zich, dat weet ik. Vergeet echter niet dat dit een ongekend jonge groep is. Bij wijze van spreken zouden ze met z’n allen nog als een Onder-23 elftal kunnen spelen (1998 was het geboortejaar van de twee oudste spelers in de basis deze middag, red.). Nu we nog niet ver in de competitie zijn is en blijft voor mij ons doel dat wij ons dit seizoen handhaven in de Hoofdklasse.”

Hoewel de eerste periode er inmiddels op zit, zijn de verschillen nog ontzettend klein. De Dijk heeft 12 punten uit 10 duels en staat daarmee elfde. De nummer 6 heeft echter slechts twee punten meer. Bekijk hier alle uitslagen, de stand en het programma in de Hoofdklasse Zaterdag B

Tekst en foto: Jakob Kos