Colomn

Ik zet de televisie aan en ik word voor de zoveelste keer geconfronteerd met de financiële  crisis. Ik zap weg, ik wil het niet meer horen. Natuurlijk heb ik ook zorgen, maar ik weiger me over te geven aan de bangmakerij. Ik besluit om een wedstrijd te gaan bezoeken.
Aangekomen op het voetbalveld ben ik de financiële malaise snel vergeten. Ik zie twee fanatieke elftallen een boeiende wedstrijd spelen en ik vraag me af waarom er bij deze prachtwedstrijd zo weinig publiek langs de lijn staat. Na afloop heerst er gezelligheid met bier en bitterballen, maar ik zie ook veel spelers direct weg gaan. Jammer, want er is toch niets mooiers dan het verenigingsleven. Je kunt er namelijk binnen stappen zonder dat het uitmaakt wie je bent. De bankdirecteur, de loodgieter, de bakker en de manager, ze staan gezamenlijk aan de bar en hebben het over hun club. Drank wordt tegen normale prijzen ingeschonken en iedereen bepaalt zelf hoeveel hij drinkt. Het amateurvoetbal in Amsterdam is op sterven na dood zeggen ze dan.

Ik ondervind steeds meer het tegendeel. Als er ergens iets te vinden is in deze economisch bange tijden dan is het wel in de voetbalkantine. Je maakt ergens deel van uit zonder dat je er iets voor hoeft te doen. Mijn stelling is dan ook dat we terug moeten naar de basis. Laten we onze dure sportschoolabonnementen weggooien, laten we ons niet meer druk maken over de nieuwste Nintendo voor onze kinderen. Nee, trek ze weg vanachter hun computer en neem ze mee naar de voetbalvereniging, waar ze ’s ochtends hun wedstrijd kunnen spelen. ’s Middags spelen ze op het bijveldje en gaan daarna naar het eerste elftal kijken, terwijl hun vader of moeder een uurtje bardienst draait. Onbetaalbare gezelligheid voor een normale prijs.
De volgende keer dat er weer iemand in alle somberheid tegen mij over de crisis begint zal ik zeggen dat hij niet zover hoeft te zoeken. Het geluk ligt namelijk om de hoek. Op het dichtstbijzijnde voetbalveld.

Bemmel