Het Amsterdamsche Voetbal Doelgericht
De (rang)lijst……
Door: Robin Punt
De competities naderen hun kookpunt. Wie promoveert? Wie gaat er in de herkansing? Wie dondert er rechtstreeks uit? In regio West is het soms zo spannend dat één puntje het verschil maakt tussen heldenstatus en totale rampspoed. En wij, scheidsrechters? Wij staan er weer middenin.
Tussen het zweet, de spanning, en — niet te vergeten — de club – assistent-scheidsrechters. Ja, die. Die vrolijke vrijwilliger(s) die opeens menen dat elke 1-op-1 een loepzuivere buitenspelsituatie is. Ik schreef het al in mijn eerste column: club – assistent-scheidsrechters……IJdele hoop. En guess what? Er is weinig veranderd. Ook de komende weken moeten we het weer samen klaren. Gelukkig heb ik tot nu toe weinig last gehad. Misschien omdat ik ze geen ruimte geef. Misschien omdat ik gewoon beter kijk. Of misschien omdat ze soms gewoon denken: laat maar, deze scheids heeft ogen in zijn achterhoofd.
Club – assistent-scheidsrechters
Toch, laten we eerlijk zijn: irritatiefactor nummer één. Vraag het aan een willekeurige KNVB-fluitist in West, en het antwoord komt sneller dan een vlagsignaal: het zijn niet de spelers, niet de trainers, zelfs niet de supporters die voor grijze haren zorgen. Het zijn de club – assistent-scheidsrechters. De man (of vrouw) die met een blik op oneindig het vlaggetje de lucht in prikt zodra de tegenstander over de middenlijn wandelt. De ‘vlagzwaaier’ die bij 2-0 achter ineens alles ‘zuiver’ ziet en spontaan vergeet waar de zijlijn ligt. Begrijp me niet verkeerd: 90% doet keurig zijn best en kan straks linea recta naar hun eigen wolkje boven de regenboog. Maar die andere 10%… ach ja, die hebben we ook. Die zorgen voor de fronsen, de diepe zuchten en de stille woedeaanvallen onder onze strakke official-outfits.
Wet
En wij? Wij houden een mentale zwarte lijst bij. Geen ranglijst die je netjes kunt opvragen. Nee, een onuitgesproken document dat onder scheidsrechters wordt gedeeld. En geloof me: we weten écht precies wie je bent, beste ‘altijd-buitenspel-zien’-grensrechter. Ja, soms laat je ze gewoon staan met hun vlaggetje. Eerste wet: altijd neutraal starten. Tweede wet: als je écht voor de gek wordt gehouden, dan pak je gewoon je eigen waarneming. Foutje? Kan gebeuren. Niet klagen. Over lijsten gesproken: ook wij arbiters worden beoordeeld. Onze prestaties worden netjes in puntjes en grafiekjes gestopt: houding, fitheid, spelregelkennis. Alles wordt gewogen. Twee keer per seizoen krijg je een positie op een anonieme ranglijst. In juni volgt het verdict: wie promoveert, wie degradeert en wie blijft lekker hangen. Maar eerlijk is eerlijk: is dat lijstje nou écht belangrijk?
Integriteit
Voor mij draait het niet om punten of promotie. Voor mij draait het om die negentig minuten waarin je het spel eerlijk houdt. Op het moment dat je thuiskomt met modder aan je sokken en een grijns op je gezicht. En, vooral om dat handgebaar na afloop: een aanvoerder die zegt: ‘Scheids, top gedaan.’ Geen promotie en degradatie kan daar tegenop. Want integriteit, beste mensen, die kun je niet afdrukken, niet fotoshoppen en zeker niet manipuleren. Die draag je in je fluit. En in je hart.
Robin Punt schrijft regelmatig een column voor Het Amsterdamsche Voetbal. Punt fluit al ruim 20 jaar wedstrijden in het amateurvoetbal. Dit jaar voor het eerst een veelgelezen “stukje” op het Amsterdamsche Voetbal: ‘door de ogen van de scheids’, wat hij meemaakt, voor, tijdens of na wedstrijden of gewoon zomaar wat hem bezighoudt. Punt is naast scheidsrechter ook begeleider/ coach ontwikkeltraject-scheidsrechter én Vriend van het Amsterdamsche Voetbal met zijn bedrijf Intertime Klokken.
