COLUMN (12). Door de ogen van de scheidsrechter

Door: Robin Punt

Het seizoen zit erop. De ballen zijn opgeborgen, de meeste velden liggen er verlaten bij. De vakantie lonkt. Nog één beurs in Duitsland, en dan gaan we – voor het eerst – naar een onbekende vakantiebestemming. Een nieuw hoofdstuk, maar eerst nog even terugbladeren.

Afgelopen seizoen heb ik oprecht genoten. Niet van elk fluitsignaal of van elke gele kaart – laten we eerlijk zijn – maar wel van het totaalplaatje: de wedstrijden, de spanning, het samenspel met spelers, coaches, collega-scheidsrechters. Slechts 24 wedstrijden floot ik, maar wel allemaal fit en met plezier. En dat is misschien wel het belangrijkste.

Rauw

Mijn column op Het Amsterdamse Voetbal leverde verrassend veel op. Lezersreacties, herkenning. Een mooie website, dat Amsterdamsche voetbal. Ik lees alle artikelen graag. Het is mooi om iets te raken met woorden, ook al blijft het soms zoeken naar de juiste toon. Want ja, de waarheid is soms rauw. En je wilt niemand tegen de schenen schoppen. Maar soms……….moet je het gewoon zeggen zoals het is. Met nuance, dat wel.

Het seizoen kende van alles: makkelijke potjes, waarin de fluit bijna overbodig leek en taaie duels waarin je als scheidsrechter alles uit de kast moest halen. Juist die variatie maakt het een mooie hobby. En de beloning bleef niet uit: promotie. Terug naar het landelijke niveau. De hoogste trede! Een stap vooruit, naar waar ik eerder was. Mooi hoe dingen soms weer samenkomen. De KNVB vroeg of ik dat wel wilde. Die vraag, dat overleg, toont waardering. En dat voelt goed. Steeds meer collega’s kiezen er bewust voor een stapje terug te doen en in enkele gevallen de fluit aan de wilgen te hangen. Iets wat ik volledig begrijp. Het gaat immers niet alleen om niveau, maar ook om balans, om energie, om wat het leven op dat moment van je vraagt. En soms vraagt het leven ineens alles.

Trots

Want dit seizoen – vorige maand – verloor ik mijn moeder. Mijn grootste fan. Niet fysiek langs de lijn, maar altijd dichtbij. Als ik ver weg moest fluiten, kreeg ik standaard een belletje: ,,Zeg maar niets tegen je vader, geef die tas maar aan mij.” Dan stond alles weer fris en gestreken klaar. Typisch mijn moeder. Het hoofd wilde nog zoveel, maar het lichaam kon niet meer. En dat doet pijn. Een pijn die nog wel even blijft. Zaterdag 14 juni floot ik de finale van de nacompetitie. Ik weet zeker dat ze heeft meegekeken, ergens van boven. Met diezelfde stille trots als altijd.

Wat blijft er verder over van dit seizoen?

De vlaggers langs de lijn, die met wisselend succes verslag deden van de buitenspelregel. Bestuurskamers die soms overliepen van gezelligheid en ook soms akelig leeg bleven. De warmte die je voelt als je echt welkom bent. En de rol als coach van jonge scheidsrechters – mannen die met plezier hun stappen op het veld zetten. Hun groei zien, hun plezier, dat is misschien wel het mooiste van alles. Dus ja, ik kijk terug. Met veel plezier. Met trots. Met verdriet ook. Maar bovenal met dankbaarheid.

Op naar het volgende seizoen!

Robin Punt schrijft regelmatig een column voor Het Amsterdamsche Voetbal. Punt fluit al ruim 20 jaar wedstrijden in het amateurvoetbal. Dit jaar voor het eerst een veelgelezen “stukje” op het Amsterdamsche Voetbal: ‘door de ogen van de scheids’, wat hij meemaakt, voor, tijdens of na wedstrijden of gewoon zomaar wat hem bezighoudt. Punt is naast scheidsrechter ook begeleider/ coach ontwikkeltraject-scheidsrechter én Vriend van het Amsterdamsche Voetbal met zijn bedrijf Intertime Klokken.