Het Amsterdamsche Voetbal Doelgericht
Er ligt een plan van Andries Jonker om Amsterdam-Noord, en Buiksloot in het bijzonder, weer op de voetbalkaart te zetten. De afgelopen jaren zag de oefenmeester met lede ogen aan hoe het voetbal in Noord afbrokkelde. Nu wil hij DVC Buiksloot, inmiddels zaterdag derdeklasser, laten opleven. In een zesdelige reeks columns legt Jonker zijn plannen en beweegredenen uit.
Deel 2: Echte liefhebbers
Ja, daar zijn wij naarstig naar op zoek! De herinnering is nog altijd zó vers. Je voetbalde. Altijd. Op de Mussenstraatschool… De eerste jaren met Loek Wisman van Rood Wit A bij het Jeugdgebouw aan de Meeuwenlaan, later met Ronald Koen van KMVZ in de speeltuin bij het Kraaienplein en weer later op het grasveld aan de Adelaarsweg. Voor de les, in de kleine pauze, in de middagpauze met mijn broer Frank, in de middagpauze op school, na schooltijd met mijn broer en onze buurjongens Rolf en Daan Muller.
En je ging 2x per week trainen. Altijd. Je sloeg nooit over, nooit! Je speelde op zaterdagochtend eerst om 9.30 uur en later om 11.00 uur. En vanaf je 13e speelde je op zondag, te beginnen om 10.00 uur en naarmate je ouder werd steeds een beetje later.In de vakantie voetbalde je ook. Elke dag.
Met de helaas veel te vroeg overleden balvirtuoos Leo Willems liep en fietste ik door heel Noord om tegenstanders te vinden, het liefst een groepje van 4 of 5 dat ons niet kende. Wij keken het dan even aan en dan vroeg Leo mij steevast:” Wat denk je?” Als ik dan had gezegd:”Dat redden we wel”, stapte de lange Leo erop af en vroeg de jongens op uitdagende toon of zij het tegen ons beiden aandurfden. Meestal was het antwoord dan dat ze dat niet wilden, omdat wij maar met zijn tweeën waren. Waarop Leo dan met veel branie voorstelde: ”Laten we dan even tot de 3 spelen.” Bij 3-0 voor ons zei Leo dan, dit keer met medelijden in zijn stem: “Wij kunnen wel spelen, dan beginnen wij met 0-0”. Onze tegenstanders keken elkaar dan geïrriteerd en verheugd tegelijk aan en accepteerden de uitnodiging maar al te graag. Vervolgens gingen zij er extra gemotiveerd tegenaan, geholpen door het feit dat wij de handrem er samen opzetten en onze tegenstanders naar een 3 – 0 voorsprong lieten uitlopen. Daarmee was ook onze uitdaging gecreëerd en vanaf onze 3 – 1 heerste er dan een ware Europa Cup –sfeer op straat, menig voorbijganger bleef even staan kijken. Eerlijk is eerlijk, waarschijnlijk vooral naar de soms onnavolgbare bewegingen van Leo. Ik kan mij niet herinneren dat wij ooit verloren hebben…
Maar je speelde ook voor je school (zelfs toen we een heel jaar getraind hadden vlogen wij er in de eerste ronde uit), voor buurthuis De Banne (daarmee werden we “buurthuiskampioen “van Nederland, ook al woonde een groot deel van de landskampioenen helemaal niet in De Banne) en ik had ook nog het geluk regelmatig (selectie)wedstrijden met en voor het Amsterdams Elftal te mogen spelen. Als je daarnaast nog werd uitgenodigd voor wat voor wedstrijdje dan ook, dan was je al onderweg voordat je de telefoon had neergelegd. Vanzelfsprekend, natuurlijk, omdat je er zin in had.
Op 1 januari werden er Nieuwjaarswedstrijden gespeeld. Als talentvol pupillenteam mochten we zelfs een paar jaar een voorwedstrijd spelen tegen de leeftijdsgenoten van Ajax. Zowel met de pupillen A1 (jawel, in het stadionnetje van De Volewijckers… geweldig, al waren er slechts 100 toeschouwers) als een jaar later met de C1 verloren wij met “slechts” 0-3. De Volewijckers – Ajax 0 – 3 en dan hadden we nog de pest in ook. Daarna speelde dan het eerste elftal. Iedereen was de hele dag op de club, er werden honderden dan wel duizenden oliebollen en appelflappen gegeten en de volwassenen dronken bier en wijn… heel veel bier en wijn. Maar het was en bleef altijd beregezellig.
Ook als volwassenen waren en bleven wij vooral liefhebber. Speelden velen, ook ik, op het veld en in de zaal. Ik herinner mij zelfs dat wij ooit met De Volewijckers op 2e Kerstdag een toernooi in de zaal speelden met DWV en Rood Wit A. Iedereen was er, natuurlijk was iedereen er, omdat wij er zin in hadden.
Zulke jongens willen wij hebben. Jongens die willen trainen, 2x in de week op maandag en woensdag. Die willen spelen op zaterdag. Die het leuk vinden. Die er altijd zijn. Die doorspelen bij een achterstand. Die het toch nog proberen. Die het seizoen helemaal afmaken. Gewoon omdat ze willen voetballen. Wij willen dat onze spelers zich gedragen. Ik ben mij kapot geschrokken na 14 jaar buiten Nederland gewoond en gewerkt te hebben. Agressie op de voetbalvelden is er veel te veel. Verkeerde agressie wel te verstaan. Enkele maanden geleden werd een wedstrijd van Buiksloot zondag in de rust gestaakt. Vanwege een vechtpartij tussen Buiksloot-spelers onderling. Het ging over wie er een vrije trap mocht nemen…. Wij willen het niet. En wij zullen het niet accepteren. Wij willen het imago van onze club weer oppoetsen. Wij willen een goed georganiseerde club zijn waar iedereen zich goed gedraagt. Naar elkaar toe, naar de tegenpartij toe en naar de arbitrage toe.
Andries Jonker
