Het Amsterdamsche Voetbal Doelgericht
De amateurvoetbalwereld schrok toen DCG-trainer Danny van der Moot eind januari in kritieke toestand werd opgenomen in het ziekenhuis vanwege een gecompliceerde longontsteking. Hij werd een kleine week kunstmatig in coma gehouden. Twee maanden later, na een snel herstel, komt langzaam het besef bij Van der Moot hoe heftig de situatie was. “Ik heb een dag of vier op het randje gelegen. Dan denk je: het was toch wel ernstig.”
Langzaam wordt Van der Moot weer de oude. Het is een lange weg, maar daar weet hij wel raad mee. “Omdat ik zoveel sport en veel wilskracht heb, is mijn herstel erg goed gegaan. Dat was volgens de doktoren mijn redding. Zij zeggen dat ik volledig herstel.” Dat heeft wel tijd nodig. “Elke dag ga ik naar de sportschool om daar te fietsen. Ik moet mijn longinhoud weer op niveau krijgen. In het ziekenhuis ben ik meer dan twintig kilo kwijtgeraakt, dus heb ik wel een flink aantal jassen uitgedaan.”
Het begon tijdens het trainingskamp in januari in het Spaanse Valencia. De griep die hij daar opliep verergerde door een gecompliceerde longontsteking. Een bacterie had zich in zijn longen genesteld en liet een gat achter. De infectiewaarde was veel te hoog. “Op zaterdag (dag voor de competitiehervatting tegen SCH’44. red.) kreeg ik het echt benauwd. Ik heb gebeld naar de huisartsenpost en zij stuurden mij gelijk door naar het ziekenhuis. Daar werd mij verteld dat ze mij in kunstmatige slaap wilden brengen. ‘Hoe lang gaat dat duren?’, vroeg ik. Eén week, twee weken? ‘Zo lang wij het nodig achten’, was het antwoord. Dan is het mondkappie op en weg. Toen ik wakker werd, was het februari.”
Na een week goed herstellen mocht Van der Moot eindelijk naar huis. Sindsdien is hij twee keer terug gegaan. Eén keer was om te kijken op de intensive care. “Dat zou helpen met het verwerken. Op het moment dat ik het ziekenhuis verliet, heb ik tegen mijn vrouw en kinderen gezegd: het is heel erg dat jullie mij hebben zien liggen, maar ik wil er niet over praten. Ook foto’s die mijn kinderen hebben gemaakt wil ik niet zien. Een beetje mijn kop in het zand steken. Nu laat iedereen langzaam wel een paar dingen vallen en hoor ik verhalen. Tot op de dag van vandaag besef ik niet hoe ernstig het was.”
Tijdens zijn revalidatie werd hij gesterkt door alle steunbetuigingen uit de voetbalwereld. Een enorme hoeveelheid kaarten van bekenden die geschrokken zijn. Het meest opvallende: een waterpistool van competitiegenoot Hooglanderveen, naar aanleiding van het trainingskamp in Valencia die samen met DCG op trainingskamp was. “Wat heb ik aan een waterpistool, denk je dan. Maar dat zijn de leuke dingen. Alle kaarten en berichten doen mij heel veel goed. Het verbaasde mij wel hoeveel mensen met mij meeleefden.”
Twee maanden na de ziekenhuisopname gaat alles wat hem is overkomen nog rond in zijn hoofd. “Als ik soms ’s avonds laat nog wakker lig in bed, bedenk ik mij dat ik er ook niet meer had kunnen zijn. Dat is een hele rare gedachte. Ik heb een dag of vier op het randje gelegen. Dan denk je: het was toch wel ernstig. Dat stukje moet ik gaan beseffen. Gelukkig ben helemaal gereset, dus nu haal ik de honderd.”
Tekst: Joachim van der Marck
Foto boven: Mario Wormhoudt
