Het Amsterdamsche Voetbal Doelgericht
Uit het oog maar niet uit het hart. In de rubriek ‘Hoe is het met…’ gaan we op zoek naar bekenden uit de Amsterdamsche voetbalwereld die uit het gezichtsveld zijn verdwenen. In deel 18: Ton Vega (56), die liefst 22 seizoenen in het eerste elftal van DWS speelde.
Echte clubmensen zijn in de 21ste eeuw schaars. Vroeger was dat anders. Ton Vega was één van hen. Op zijn zeventiende brak hij door in het eerste elftal van DWS. Daar was de verdediger niet uit te krijgen. Pas op 39-jarige leeftijd, liefst 22 seizoenen na zijn debuut, gaf hij het stokje over aan de nieuwe generatie. Dat het gras aan de overkant misschien groener zou zijn, verleidde hem niet om eens buiten de deur te kijken. “Nu gaan ze voor een bankstel al weg.”
Er waren in al die jaren genoeg aanbiedingen van andere clubs. Ook betaald voetbalclubs. Zo kwam trainer Barry Hughes bij Vega thuis om hem te verleiden tot een overstap naar Haarlem te. Ruud Gullit was even daarvoor van DWS naar de toenmalige eredivisionist gegaan en Vega moest de volgende worden. “Toen kon je voor driehonderd gulden bij Haarlem voetballen. Ik werkte bij de PTT en verdiende een aardige boterham. Bij DWS kregen we meer dan bij Haarlem. Waarom zou ik het dan doen? Achteraf heb ik er wel spijt van. Iedereen van mijn lichting is geslaagd in het profvoetbal en ik was zeker niet één van de mindere.”
In 22 jaar maakte hij genoeg mee. De blauwzwarte hoogtepunten: het kampioenschap in de tweede klasse (1981/82) en het winnen van de districtsbeker een jaar later. “Menig Hoofdklasser ging er in de beker aan”, grinnikt Vega. Datzelfde gold voor Spakenburg, in de finale. Nota bene op hun terrein. “Dat was helemaal gigantisch. Ik heb alles meegemaakt. Kampioenschappen, degradaties, mooie toernooien. Met een hele jonge groep jongens werden we kampioen in de tweede klasse. In de eerste klasse hadden we echt een goed elftal.” Vega spreekt geregeld met oud-ploeggenoten. Op 12 januari speelt hij weer een Nieuwjaarswedstrijd en twee keer per jaar gaat een groepje als reünie de kroegen in Amsterdam langs.
Tegenwoordig loopt Vega veel rond bij Only Friends, waar hij het eerste elftal traint en op zaterdag meespeelt. Oprichter Dennis Gebbink kende hij nog uit zijn tijd bij De Vedette (zaalvoetbal) en Vega’s kinderen liepen voor hun opleiding daar stage. “Ik ben blijven hangen. En het is geweldig om te doen. Die gasten hebben zo’n volle overgave, daar kan menig valide mens een voorbeeld aan nemen.”
Op 59-jarige leeftijd houdt de voormalig verdediger zich nog altijd staande in de reserve vijfde klasse. “Het hoog denkt soms dat het lichaam het ook kan. Wij (Vega is niet de enige routinier die tussen de gehandicapten rondloopt, red.) kunnen allemaal hartstikke goed voetballen, doen alles met die bal aan de voet. Maar een jongen van twintig die tien keer dertig meter met je gaat sprinten, dat lukt niet meer. We proberen het wel, alleen weet je dat je het gaat afleggen.” Het belangrijkste voor hem is de voldoening die het geeft om daar onderdeel van uit te maken. “Waar maak ik mij dan druk om dat ik het betaald voetbal wel of niet gehaald heb?”
