Het Amsterdamsche Voetbal Doelgericht
Solidair, eigengereid, betrouwbaar, gepassioneerd, en altijd onderweg naar het volgende klusje. Met Dick van Doesburg verliest Swift een onvoorwaardelijke clubman, die nooit de credits hoefde voor alles wat hij voor de vereniging heeft gedaan. Op de website van de club valt een uitgebreid In Memoriam te lezen die de laatste jaren als elftalbegeleider van de Amsterdammers fungeerde.
51 jaar lid van Swift was hij, erelid, met een zilveren speld van de KNVB. Maar van Dick van Doesburg hoefde dat allemaal niet aan de grote klok te worden gehangen. Toen een delegatie van de KNVB hem de zilveren speld wilde uitreiken en een legertje clubmensen voor de bestuurskamer stond te wachten, was Dick zelf even niet te vinden: de geluidsinstallatie moest immers gerepareerd worden.
En zo was het; Dick was altijd druk, altijd bezig, iets aan het doen voor anderen. Hij begon als voetballer bij de selectie, daarna bij de veteranen. In het derde elftal werd hij voor het eerst in zijn leven kampioen. Toen hij stopte met voetballen was hij jaren betrokken bij de zondagselectie, als vlagger, leider en materiaalman. Later maakte hij de overstap naar de zaterdag. Daarnaast was hij altijd op de club aan het klussen.
Hij cijferde zichzelf weg voor Swift. Niet veel leden zullen weten dat de bar in het huidige clubgebouw van zijn hand is, net als een groot deel van het interieur in de keuken. Ook het oude clubgebouw – dat al stond sinds de jaren zestig – hield hij jarenlang met allerlei oplapwerk overeind en draaiende. En dat alles zonder toeters of bellen. Als je in zijn buurt liet vallen dat de jeugdtrainers wel een eigen locker konden gebruiken, stond die er een week later ineens.
Wat hij ook kon: mopperen. Op de scheidsrechter, op de prestaties van het eerste elftal, op andere vrijwilligers binnen de club. Dick wist heel goed wat hij wilde en je moest van goeden huize komen om hem te overtuigen dat iets wat hij niet zelf had verzonnen ook goed kon zijn. Maar als eenmaal iets was besloten wat hem niet zinde, bleef hij niet op zijn strepen staan. Ook al vond hij de gedeelde kleedkamers in het nieuwe clubgebouw niks, uiteindelijk stond hij wel weer gewoon aan de lockers te klussen waarin iedereen zijn spullen kwijt kon. Zolang het voor de club, het elftal of de jongens was, deed hij het gewoon.
Dick, Jannie en de rest van de familie zijn innig vervlochten met Swift. Er zijn maar weinig families waarvan drie generaties actief zijn als vrijwilliger binnen de club.
Dick was trots op Swift, en Swift is trots op hem. Maandag is op de Algemene Ledenvergadering van de club besloten om het gedeelte tussen de kantine en het hoofdveld om te dopen tot het Dick van Doesburgplein. Zo blijven Dick en Swift aan elkaar verbonden.
