Het Amsterdamsche Voetbal Doelgericht
Wie sportpark Middenmeer bezoekt heeft genoeg keuze. Aan de rechterzijde van het parkeerterrein speelt WV-HEDW, één van de grootste verenigingen van Amsterdam en omstreken, met 112 veldteams. Aan de overzijde vinden we TOS-Actief, TOG is de naaste buurman en lopen we verder achter de slagbomen langs een pad in de zogenaamde groene zone, dan staat daar het kolossale groen-witte gebouw van Real Sranang. Mooi detail is dat de sportparken bijdragen aan het versterken van de biodiversiteit in stedelijke omgevingen. Vlinders, bijen en andere bestuivers vinden hier voedsel en schuilplaatsen. Het zorgt ook voor een esthetisch aangename omgeving waarin sporters en bezoekers zich ontspannen en geïnspireerd kunnen voelen. En een inspirerende (sport)omgeving weten de leden van Real Sranang binnen en buiten de lijnen ook te creëren.
Bron van inspiratie
Op het pleintje voor het hoofdveld staan diverse groepjes mensen bij elkaar te keuvelen over de dagelijkse gang van (club)zaken. Er heerst een gezellige, ontspannen sfeer. De meiden voetballen hun wedstrijd op het hoofdveld. Voorzitter Jerrel Linger komt even later in actie met de 45+ mannen. De tegenstander heeft helaas afgezegd, maar overal is een oplossing voor. In het gezellige clubgebouw is het al een drukte van belang. De vriendelijke barmedewerkers voorzien leden en bezoekers van drankjes, de DJ set staat klaar om gebruikt te worden. Real Sranang ademt historie en trots. De vaders van grootheden zoals Seedorf, Kluivert en Rijkaard droegen ooit het shirt van de club. De wanden van het clubhuis tonen de shirts van spelers met een connectie, waaronder de familie Gravenberch, Jeremain Lens, Sergiño Dest, Sheraldo Becker en Ridgeciano Haps. De club blijft een bron van inspiratie voor nieuwe generaties, voor (jeugd)spelers die opgroeien in een motiverende omgeving. Men is zo trots als een pauw op de prestaties van hun clubgenoten.
‘We zorgen voor elkaar‘
Wat is nu precies Real Sranang? Een groepje dames, genietend van de zomerzon weet met enkele steekwoorden dit goed te duiden: ,,Ik kom hier al zo lang. Ik woon zelf in Rotterdam maar Real is een way of live. Mijn zoon is 40 jaar en zolang hij hier al speelt kom ik vanuit Rotterdam richting Amsterdam rijden. De liefde, de warmte, de saamhorigheid en de belangstelling voor elkaar is zo ontzettend fijn. Ik ben inmiddels oma, toen mijn schoondochter even niet op de club was vanwege de bevalling vroeg iedereen direct hoe het met haar ging. Zo komen nu allemaal even bij het kindje kijken als ze hier is. Dat is nu zo typisch Real Sranang. Als er hier kindjes rondlopen hoef je nooit zorgen te maken. Er wordt voor elkaar gezorgd. We vragen altijd of ze bijvoorbeeld al wat gedronken hebben, anders regelen we dat. Zo letten we op elkaar en zorgen we voor elkaar. Die sfeer vind je nergens anders.”
Rijk verleden
We lopen talloze bekenden en minder bekenden tegen het lijf. Iedereen is vrolijk, vriendelijk en wel gemanierd op de verjaardag van de club (opgericht 1 juni 1960, red.) die ooit heel dicht tegen een faillissement aan zat. Die tijden liggen ver achter maar wel een onderdeel van het rijke verleden van de van oorsprong Surinaamse vereniging. Oud-voorzitter Edwin Lieveld loopt zichtbaar met plezier rond, schud links en rechts handen, jonge leden spreken de voormalig preses aan met U, geven een hug. De goed gesoigneerde pensionado straalt en is oprecht trots op zijn club. Want, Real Sranang is een groot deel van zijn leven geworden.
Manier van leven
,,Ik ben betrokken geraakt in het vierentwintigste jaar van de vereniging (1984, red.) Ik ben in die tijd gevraagd om bestuurslid te worden. Toen dacht ik: ‘ik doe het een paar jaar’, maar ik ben sindsdien niet meer weggegaan”, opent Lieveld het gesprek. ,,Op een gegeven moment werd Real Sranang voor mij een manier van leven. Het paste goed in mijn bezigheden, in mijn werk. Ook binnen mijn gezinsleven. En, ik hou van voetbal. Dat moet georganiseerd worden. Ik had geen talent om te voetballen, maar ik kan wel een beetje organiseren. Dat was voor mij de reden om toe te treden tot het bestuur. We hebben in de afgelopen vijfenzestig jaar voor hete vuren gestaan. We hebben financiële perikelen gehad. We hebben soms problemen gehad met tuchtzaken, omdat wij in de beginperiode ook geconfronteerd werden met racistische incidenten. Spelers die in het veld werden uitgescholden. Of geïntimideerd. De spelers van vroeger, in de beginperiode, kwamen uit Suriname. Die wisten niet precies hoe ze daar mee om moesten gaan. Men reageerde emotioneel op dat soort bejegeningen en daardoor werden ze vaak uit het veld gestuurd. Ja, we hadden wel wat tuchtzaken”, keek Lieveld met een gevoel voor understatement terug in de tijd.
Geboren en getogen
Real Sranang kende al met al een roerige beginperiode. Lieveld: ,,We hadden in het begin een slechte naam. Dat is helemaal weg. De spelers van tegenwoordig zijn hier geboren, hier getogen. Dus, ze kunnen alles handelen. En over het algemeen is de sfeer in het veld anders dan de beginjaren. Verder is het zo Real is de eerste Surinaamse vereniging (lees: we zijn een open vereniging maar opgericht door Surinamers) die zich in de jaren ’50 zich hier vestigden. Na ons zijn nog heel veel andere verenigingen opgericht, maar die zijn allemaal ter ziele of gefuseerd. Wij bestaan nog steeds. Ik denk dat het komt vanwege het feit dat we trouwe vrijwilligers gehad hebben en we hebben altijd bestuurlijke continuïteit gehad. Om een voorbeeld te geven: een maand geleden is Jules Wijdenbosch (ere voorzitter Jules Wijdenbosch, voor intimi Bosje, red.), op 83 jarige leeftijd overleden. Jules betekende veel voor onze vereniging. Hij was elf jaar voorzitter van Real. Secretaris Sluer die al die jaren aan zijn zijde stond nam het over, toen Wijdenbosch terug ging naar Suriname. Meneer Sluer heeft mij de mores bijgebracht. Daardoor ben ik bij de club gebleven. Dat zorgde weer voor bestuurlijke stabiliteit. En dat is heel belangrijk gebleken heb ik de afgelopen jaren gemerkt. Je bent het aanspreekpunt voor de gemeente, het stadsdeel, de KNVB. Dat brengt rust. Een ander geluk is; we hebben een vaste groep trouwe vrijwilligers. We hadden een barmedewerker die bijna 50 jaar bardiensten draaide. Dat was hét gezicht van de club, iemand op wie je altijd kon rekenen. Dat zijn dingen die een vereniging groot en sterk maken.”
Clubhuis
,,We hebben gelukkig een bestuur dat al vijf jaar bezig is, ze zijn heel enthousiast. Ze doen het uitstekend. De toekomst van de club ziet er zeer goed uit. We hebben heel veel jeugd, dames, ons eerste elftal werd kampioen en promoveert naar de derde klasse. Het zorgenkindje is dat het clubhuis oud is, er zit ook asbest in het gebouw. We zouden graag wat verbouwingen willen doen, onder andere de toiletgroepen. Vanwege de asbest mag dat niet. Eigenlijk zouden we een heel nieuw gebouw willen hebben, dat kost veel geld. Zolang dat niet mogelijk is, moeten we het hier mee doen. Een van de nadelen van dit oude gebouw is dat we heel veel energiekosten hebben. Het kan de club op een gegeven moment nekken. Het is ieder jaar een behoorlijke investering, want die rekening moet van januari tot december betaald worden. Gelukkig dat dankzij de inzet van alle vrijwilligers de club nog altijd bestaat en springlevend is. Wij zijn niet meer weg te denken binnen het amateurvoetbal in Amsterdam en misschien wel in heel Nederland.”
Beroemd om de Surinaamse keuken. ‘Niet alleen patat of een broodje kaas’
,,Weet je wat ik nu zo leuk vind en wat mij ook trots maakt? Als ik mensen tegenkom of ik bezoek iets en ze merken dat ik van Real ben dat ik vaak de opmerking krijg: ,,Wat hebben jullie een lekkere keuken.” Daar hebben wij echt iets toegevoegd. Bij ons heb je niet alleen patat en broodje kaas. Je kunt ook wat anders krijgen. We hebben teams die van te voren ons bellen of benaderen voor de competitie en dan aangeven dat ze wel graag onze Roti komen eten als ze op bezoek komen. Dat kan allemaal bij ons. Het sociale aspect staat hoog in het vaandel. We waren jaren geleden met onze verderop gelegen ‘buurman’ Zeeburgia in gesprek. Als bij ons de laatste wedstrijd om 16.30 uur klaar is, dan is het nog gezellig tot 19.30 uur. Bij Zeeburgia is de kantine om 17.30 uur leeg. Daar waren ze best een beetje jaloers op. Buiten het voetbal hebben we jaarlijks activiteiten zoals een oudejaarsdag party, het koningsbal en aan het einde van het seizoen een groot toernooi. Dat zijn evenementen die goed worden bezocht. We doen iets voor de gemeenschap. Daar kijk ik met trots naar, het geeft een zekere voldoening en al die jaren inzet is niet voor niets geweest. Daar heb ik veel waardering voor.”
Vrijwilligers
Lieveld zit duidelijk op de praatstoel en vervolgt: ,,Onze mensen zijn heel trouw. Tegenwoordig willen mensen zich niet zo vast committeren om iets te doen. Maar het helpt wel om een planning te maken. Dit bestuur is erin geslaagd om spelers en speelsters te betrekken. Ook bij de organisatie. Dat helpt zeker. Als mij soms iets gevraagd wordt doe ik dat wel. Op woensdagmiddag rond 18.00 uur komen oud leden – die al heel lang bij de club zijn – bijeen. Drinken we een borrel, praten over het leven. We hebben een club van ’50’ die jaarlijks een bijdrage doet. We hebben een leuk eerste elftal. ik maak dan de wedstrijd verslagen van het eerste team. Zo blijf ik een beetje bezig, ik ben inmiddels al een paar jaar met pensioen. Een deel van mijn tijd steek ik nog in de club.”
Besef
Stilzitten, dat is nog niet iets voor het boegbeeld van de vereniging. Ook op een ander gebied zet de oud-voorzitter zich in. Lieveld: ,,Ik ben voorzitter van het comité 30 juni/ 1 juli Amsterdam. Het comité 30 juni/1 juli zet zich in voor de herdenking van de slavernij op 30 juni en het vieren van herwonnen vrijheid op 1 juli. De eerste 30 juni-herdenkingsdag vond plaats in 1993 op het Surinameplein in Amsterdam. Het van oorsprong Amsterdamse comité heeft navolging gekregen in andere steden. Het is een ceremonie van besef, vergelijkbaar wat op 4 mei gebeurd. We staan samen stil. Ook om 20.00 uur houden we twee minuten stilte en hebben we een vlaggen parade. Dit voorzitterschap doe ik al een jaar of zes. Het is heel nuttig omdat het ons raakt. In Nederland was er nauwelijks aandacht voor, nu inmiddels in bijna 25 bijna andere steden heeft het een vervolg gekregen en in samenwerking met de gemeentes. We vragen daar aandacht voor en dat gaat al best goed. Zoals het ook met Real Sranang goed gaat. Ik ben echt een trots mens.”
Tekst: Harold van Ineveld
