RODA’23 100 jaar: in gesprek met Erik Wind

RODA’23 uit Bovenkerk vierde woensdag 30 augustus op donderdag 31 augustus, klokslag 00.00 haar verjaardag. Op 31 augustus 1923 was het dat R.O.D.A.’23 werd opgericht. Ook Het Amsterdamsche Voetbal staat stil bij het 100-jarige bestaan van RODA’23. We spraken met mensen die een speciale band hebben met de club.

In deel twee spreekt Erik Wind over heden en verleden van de vereniging. Wind kwam via vrienden in aanraking met RODA. Hoewel het tijdelijk was bedoeld, is Wind nooit meer weggegaan.

Vriendschap is geen illussie bij RODA

Zestien seizoenen geleden werd Wind door vrienden gevraagd in een lager team te komen spelen bij RODA. ,,Ik kwam vooral voor de ‘leuk’. Lekker een balletje trappen, een biertje drinken. Al snel kwam ik een hoop bekenden tegen bij de vereniging, omdat ook ik in Amstelveen woon. Mensen van school, uit de buurt. Ik kreeg al snel het ‘RODA-gevoel’. De warmte, het familiaire.”

Oud-voorzitter Bon kan er kostelijk over vertellen tijdens de Jubileum speech, over vriendschappen. ,,Je kunt een vriend van RODA ’23 worden, maar vele vriendschappen zijn er ontstaan binnen deze club. Zo’n vijfenveertig jaar geleden gingen de wat oudere voetballers met hun kinderen al een weekend kamperen, de huidige veteranen zijn zo’n twintig jaar geleden begonnen met een weekendje Willingen. Sinds daar één keer sneeuw lag, is het één keer per jaar een week wintersporten in Oostenrijk geworden. Zo zijn er vele voorbeelden van vriendschap ontstaan.”

Wind had in eerste instantie geen ambitie om te lang blijven, maar dat balletje rolde dus anders. ,,Al vrij snel kwam de vraag of ik trainer wilde worden. En of ik dat leuk zou vinden. Ik heb een heel leuk seizoen gehad bij de A1 als assistent-trainer. Ik heb daar veel geleerd. Na dat seizoen ben ik op eigen benen gaan staan bij de toenmalige B3. Daarna volgde de B2.”

Opnieuw klopte een team bij Wind aan, ditmaal de senioren. ,,Het was een vriendenteam met gezonde ambitie. Ik heb dat team vijf seizoenen mogen begeleiden en niet zonder succes. We promoveerden van de vierde tot aan de reserve eerste klasse en stonden in twee bekerfinales. De laatste bij Argon wonnen we.”

Geen zitting in bestuur tot bestuurder

Gaande weg werd er vaker op zijn deur geklopt. ,,Het was een flink karwei om een geschikt persoon te vinden om de seniorenzaken bij de club te organiseren. Ik vond mezelf te jong als bestuurder. Ik heb toen wel de taken vervuld die bij de seniorenafdeling horen, maar nam geen zitting in het bestuur. Uiteindelijk was het handiger om toch zitting te nemen in het hoogste cluborgaan. In al die jaren heb ik met plezier en toewijding de taken vervuld.”

In de opvolgende jaren maakte wind voldoende mee. ,,Wat mij bijstaat is dat we onder Amstelvener Marco Bragonje degradeerden uit de tweede klasse. Dat was in mijn eerste jaar als officieel bestuurslid. De spelersbus werd niet, zoals vandaag de dag trending is na twee nederlagen bij de profs, onthaald door boze supporters. Nee, onze spelersbus werd feestelijk onthaald. De spelers kregen alle steun van de supporters. Uiteindelijk is er echt nog een feestje van gemaakt met elkaar. Best uniek. Later promoveerden wij weer onder leiding van trainer-coach Cor ten Bosch.”

Zonder verleden geen toekomst

Een andere trend zag Wind ook van nabijheid ontstaan. ,,De verschuivingen van de zondag naar de zaterdag neemt grote vormen aan. De afname bij de zondag senioren en de zaterdagtak die blijft groeien. In het hedendaagse voetbal is het bij veel verenigingen een komen en gaan van spelers. Bij RODA is het nog enigszins stabiel. Gelukkig valt het bij ons dus mee, hoewel we ook wel merken dat de jongeren het clubgevoel meer dan ooit moeten ontwikkelen. We zien dat de jongere senioren actief zijn of worden. Ze willen meer oppakken. Ik vind dat positief. Ook in de Jubileum commissie zitten voldoende jongeren. Teams komen zelf met een opzet en ideeën. Je ziet daarin de vooruitgang.”

Sinds de aanstelling van ‘eigen jongen’ Bnar Toofeek als hoofdtrainer-coach is Wind meer betrokken bij de begeleiding rondom het eerste elftal. ,,Ik ben zijn steun en toeverlaat. Altijd op de achtergrond. Het seniorenwerk is nog steeds een flink aandachtspunt, aangezien wij liefst achttien teams hebben in de competitie. Wel is een commissie aangesloten die ondersteunen. Zo wordt het werk onderling verdeeld.”

Met 1.500 leden is er structuur nodig en een hoop handjes die het een en ander mogelijk maken. ,,We zijn blij met de nieuwe aanwas van leden en ouders van nieuwe leden. De bereidheid om wat op te pakken is aanwezig. Zo kunnen we blijven voortbestaan en zullen in de toekomst nog veel mooie wedstrijden, derby’s en uiteraard feestjes te vieren zijn. Want feestjes, ja dat is ook RODA.”

Feest

Elke vijf jaar, beginnend vanaf 1928 werd er een feest gevierd. Voormalig voorzitter Bon moest in het geheugen graven, maar al snel kwamen er genoeg herinneringen naar boven, al dan niet zelf meegemaakt. ,,De eerste lustrumviering loopt helemaal uit de hand, de geestelijk adviseur is woedend, het dorp spreekt er schande van’. Dan 1953, de zesdaagse RODA RODEO, een feest om nooit te vergeten, een mooi stukje in de jubileumgids: ‘Straks gaat RODA weer verder en als het kan hogerop. Dat acht voetbalelftallen en twee handbalteams in het nieuwe seizoen, in voorbeeldige eendracht en in gezonde wedijver, zullen trachten het hoogste te bereiken, dit is een eerplicht jegens alle stille werkers, die met zo weinig middelen zoveel wisten te bereiken’. Kampioensfeesten, jeugdfeesten, Oktoberfeest, Carnaval en kindercarnaval, kinderdisco en kinderbingo.”

Bij RODA is blijkbaar weinig aanleiding nodig om een feest te organiseren. RODA is alles behalve stilstaand water. Nooit geweest en voorlopig zal dit niet verdwijnen.