Het Amsterdamsche Voetbal Doelgericht
De Week van de Scheidsrechter gaat deze week van start. Het jaarlijkse terugkerende moment geeft de voetballerij de mogelijkheid om de scheidsrechters in het zonnetje te zetten. Wij gingen daarom bij Scheidsrechters Vereniging Amsterdam (SVA) langs om het beroep van Neerlands arbiter eens onder de loep te nemen. Dit is deel 3: in gesprek met Peter Steur.
Peter Steur werkt al zijn gehele leven in de schoenenbranche. Op zijn zeventiende kwam hij in aanraking met een verkoopster, waarvan haar man scheidsrechter was. “Hij maakte mij destijds enthousiast om te gaan fluiten. Vervolgens meldde ik mezelf op de Emmalaan in Amsterdam aan, waar toen nog het kantoor van de KNVB zat. Toentertijd mocht je alleen pas op je achttiende fluiten, waardoor ik even geduld moest hebben. Mijn eerste wedstrijd was uiteindelijk bij NFC in Amstelveen.” De inmiddels 68-jarige arbiter is zijn plezier voor het fluiten in de loop der jaren nooit verloren. “Scheidsrechter zijn zit in je bloed. Ik werk graag individueel en kan goed alleen trainen. Eigenlijk ben ik m’n hele leven enthousiast gebleven. Per seizoen heb je altijd een paar wedstrijden die wat lastiger zijn, maar over het algemeen heb ik met het fluiten weinig problemen.” De uitstraling van de scheidsrechter speelt daarin volgens Steur een belangrijke rol. “Spelers voelen heel goed aan wat voor scheidsrechter op het veld staat, soms al in de warming-up.”
De arbiter maakte in zijn al 50 jaar voortdurende carrière een hoop mee en zag ook grote veranderingen ontstaan. “Wanneer je vroeger een wedstrijd in Amsterdam floot, stonden er 500 tot 600 toeschouwers langs de kant. In deze tijd mag je in de derde klasse blij zijn als er 75 tot 100 mensen staan. Dat vind ik persoonlijk wel een zeer grote verandering. De betrokkenheid van mensen bij verenigingen is veel kleiner geworden.” Voor scheidsrechters verandert echter weinig, stelt Steur. “Afgelopen zondag floot ik in de reserve Hoofdklasse en mocht er natuurlijk geen publiek langs de kant staan. Ik had echter een heerlijke wedstrijd bij Hoogland 2 – JOS Watergraafsmeer 2. Op het moment dat ik op het veld sta merk ik niets van de stilte langs de kant, omdat ik heel geconcentreerd op het veld ben.” Ook in de scheidsrechterswereld ziet hij essentiële verschillen in vergelijking met jaren terug. “Vroeger had je veel meer individuen en verschillende persoonlijkheden in de arbitrage. Dat is tegenwoordig wel anders. Jonge scheidsrechters zijn sneller geneigd om precies volgens de regels van de KNVB te fluiten en bijvoorbeeld sneller een kaart te trekken. Dat is naar mijn mening niet altijd nodig, want soms kan je het pratend oplossen.”
Al vrijwel zijn gehele scheidsrechterscarrière is Steur lid van Scheidsrechters Vereniging Amsterdam. “Het prettige is dat je daar je conditie op peil kunt houden. Daarnaast zijn de contacten en andere ervaringen die je met scheidsrechters kunt delen over duels erg handig. Zo steken we enorm veel van elkaar op. Soms komen jonge scheidsrechters naar me toe om te vragen hoe ik bepaalde zaken aanpak, waardoor ik af en toe ook nog een extra functie heb.” Steur vindt het belangrijk dat je als leidsman ook plezier in het spelletje houdt. “Het plezier en het uitkijken naar wedstrijden is het allerbelangrijkste. Bovendien is het essentieel dat je ieder duel serieus neemt, ook als je een lagere wedstrijd fluit. Die spelers staan ook op het veld om een leuke wedstrijd te spelen. Als een scheidsrechter dan met de pet ernaar gooit, dan ben je niet goed bezig.” Dat laatste houdt hij in gedachte bij zijn keuze wanneer hij stopt met fluiten. “Ik kijk het per seizoen aan, maar als het niet meer gaat dan stop ik. Persoonlijk ben ik niet van plan om lager te fluiten en als ik in deze klasse fluit, wil ik wél mijn huidige niveau blijven halen. Uiteindelijk trainen de spelers op het veld twee keer in de week, dus dan kan je het niet maken om alles vanaf de middenstip te fluiten. Daar ben ik de scheidsrechter ook niet naar.”
Tekst: Jordi Smit
