Yanic Wildschut

Wildschut kijkt terug: “In mijn carrière is er altijd wat”

Yanic Wildschut heeft een aantal turbulente jaren achter de rug. De voormalig jeugdvoetballer van DWV, FC Volendam, Almere City, TOB Amsterdam én Ajax speelde in vijf jaar Engeland voor vijf verschillende clubs. Momenteel is hij actief in Israël.

Middlesbrough

Wildschut maakte in Nederland minuten voor verschillende clubs. De aanvaller begon zijn carrière in de Ajax-jeugd en maakte toen de overstap naar (toen nog) FC Zwolle, waarna hij transfereerde naar VVV-Venlo. “Ik was net klaar met mijn eerste seizoen bij VVV-Venlo, toen ik hoorde dat ik naar Middlesbrough kon”, zo legt Wildschut uit. “Ik vond echter dat ik nog te jong was om naar het buitenland te gaan, dus heb ik de club bedankt voor de interesse. Wél heb ik erbij gezegd dat ik het een mooie club vond en dat deze mij in de toekomst zeker niet moest vergeten.” Na zijn tijd in Venlo speelde hij voor ADO Den Haag en SC Heerenveen. Wildschut maakte vanuit Friesland alsnog de transfer waar hij een paar jaar eerder ‘nee’ op zei. “Ik voelde dat ik daar nu wél klaar voor was. Überhaupt had ik altijd al de droom om in Engeland te voetballen, dus ik besloot te gaan.”

De destijds jonge aanvaller moest in zijn beginperiode wennen aan het niveau. “Ik herinner me de eerste weken waar het fysieke gedeelte op trainen zo een verschil was. Elke dag kwam ik met blauwe plekken en wondjes thuis, waardoor ik mezelf afvroeg waar ik aan was begonnen. Na een maand was ik er echter gewend aan geraakt, dus toen beviel het steeds beter.” Het was voor Wildschut alleen moeilijk om aan speeltijd te komen. “Als je bij een team komt, wil je natuurlijk zo snel mogelijk spelen en belangrijk zijn. Dat is niet gelukt, wat ik jammer vond. Het is namelijk een prachtige club en ik heb daar een mooie tijd gehad.” Het lukte Middlesbrough dat seizoen net niet om naar de Premier League te promoveren, waardoor de Engelse club besloot om flink in de selectie te investeren. “Toen wist ik dat het beter was om naar een andere club te gaan.”

De Amsterdamse voorhoedespeler heeft echter zeker geen spijt van zijn beslissing om voor Middlesbrough te spelen. “De Championship is zo een zware competitie. Je speelt 46 wedstrijden in de competitie. Bovendien speel je twee bekertoernooien tegen clubs waarvan je zomaar kan verliezen. Het vraagt simpelweg veel van een speler om elke zaterdag en dinsdag te spelen, al raak je daar als speler uiteraard aan gewend. Wedstrijden spelen is gewoon het mooiste dat er is, want daar doe je het als voetballer voor.” Wildschut heeft dan ook uitsluitende goede herinneringen overgehouden. “Ik herinner me de bekerwedstrijd tegen Manchester City die we met 2-0 wonnen. Bovendien was mijn eerste wedstrijd tegen Liverpool, waarin ik een penalty scoorde in de verlenging. Als je dan ook nog eens de grote clubs uit de Championship, grote spelers, stadions, fans en cultuur meerekent, dan ben ik meer dan dankbaar dat ik al die jaren in Engeland mocht voetballen.”

Wigan Athletic

Wildschut kwam bij Middlesbrough dus niet aan spelen toe, waardoor hij voor een verhuurperiode bij Wigan Athletic koos. “Het was een verhuurperiode voor drie maanden, puur om aan spelen toe te komen. Ik voelde me daar echter zo op mijn gemak, dat ik graag wilde blijven. De club speelde destijds in League 1 en had grote kans om kampioen te worden.” Middlesbrough kocht daarnaast in de tussentijd meer spelers. Hoewel meerdere clubs interesse hadden in Wildschut, wilde hij bij Wigan Athletic blijven om prijzen te winnen, wetende dat hij een basisplaats had bemachtigd. “We promoveerden dat seizoen naar de Championship. Het volgende seizoen waren er veel clubs die interesse in me hadden, al hoefde ik niet per se weg. Ik was daar één van de betere spelers, speelde elke week, maar we stonden onderaan in de competitie.”

De buitenspeler besloot om te vertrekken. “Als grote clubs voorbij komen die willen promoveren naar de Premier League, dan hoef je als sportman niet lang na te denken. Het is op dat moment dan het hoogst haalbare. Uiteindelijk had ik de keuze uit twee clubs, namelijk Norwich City en Derby Country. Persoonlijk had ik het beste gevoel bij de eerste club, dus besloot ik om naar Norwich City te vertrekken.”

Norwich City

De stap naar Norwich City was echter lastig. “Er waren veel problemen onderling en na een maand ontsloeg de club onze trainer die mij nog had gehaald. Er kwam vervolgens een interim-trainer, waarbij ik weinig tot niet speelde. Het was daarom wachten op de nieuwe coach.” Het volgende seizoen besloot de club een totaal andere koers te varen. “Er kwamen Duitse trainers en er werden veel spelers uit de Duitse Tweede Liga gehaald. Het budget moest bovendien omlaag, waardoor veel grootverdieners weg moesten. Aan mij vertelde de club dat ik mocht blijven, al was het met de nieuwe trainer, zijn filosofie en de nieuwe spelers lastig om aan spelen toe te komen.”

Wildschut was echter strijdvaardig, dus besloot hij te blijven en voor zijn kansen te gaan. “Na een sterke voorbereiding begon ik het seizoen als basisspeler. Het ging echter in het begin niet goed met het team, dus kwamen er meer Duitsers naar de club. Vervolgens speelde ik niet meer zoveel als ik wilde.” De prestaties vielen tegen, waardoor Norwich City op de veertiende plaats in de competitie stond. Wildschut kreeg vervolgens een belletje uit een verrassende hoek. “Ik kreeg een telefoontje van Cardiff City dat toen in de Championship op de tweede plek stond. De club vroeg aan mij of ik richting Cardiff wilde komen. Ook die keuze was niet moeilijk voor mij, dus ging ik van niet spelen bij Norwich City naar spelen bij Cardiff City.”

Cardiff City

En dus maakte hij zich op voor een verhuurperiode richting Cardiff. “Aan die club bewaar ik nog altijd warme herinneringen. We hadden een team met kwalitatief wellicht een van de mindere spelers uit de competitie, maar de trainer wist bij iedere wedstrijd precies het goede naar boven te halen. We speelden regelmatig lelijk voetbal en lange ballen. Bovendien moesten we het erg hebben van standaardsituaties. Elke tegenstander haatte het om tegen ons te spelen, omdat we écht vechtvoetbal speelden. Uiteindelijk stonden we aan het einde op de tweede plaats en dus promoveerden we naar de Premier League.”

Het was een prachtige prestatie, al kreeg Wildschut al snel een wat mindere mededeling. “De trainer vertelde me eerlijk dat de club zoveel geld kreeg door de promotie naar de Premier League, dat Cardiff City ging voor betere en duurdere spelers. Hij zei wél dat wanneer er aan het einde van de transferperiode nog niemand was gekomen, de club bij mij terug wilde komen, maar hij zei óók dat die kans simpelweg klein was. Ik vond het erg jammer Cardiff City te verlaten en had graag bij de club gebleven, maar helaas liep het anders.”

Terugkeer

De verhuurperiode was voorbij, waardoor Wildschut naar Norwich City terugkeerde. “Het was eigenlijk weer hetzelfde verhaal. Ik mocht bij Norwich City blijven, maar er kwamen weer veel nieuwe spelers. Dus toen Bolton Wanderers kwam, wist ik gelijk: dat wordt mijn nieuwe club. Bij de club kon ik met mijn gezin in een omgeving wonen waar ik al eerder was in mijn Wigan-tijd. Daarnaast speelden er spelers bij de club die ik al kende.” Wildschut vertrok met goede hoop naar Bolton Wanderers, maar het verliep anders dan verwacht. “Het complete seizoen was een ramp. De voorzitter betaalde de spelers, staf en ander clubpersoneel niet. We hadden bij de club geen eten, warm water, tape en andere materialen voor de fysioruimtes. Ook nam de deurwaarder busjes in beslag.”

Bovendien was het sportief gezien voor Wildschut niet zijn fijnste periode. “Ik raakte geblesseerd en moest geopereerd worden. Ondertussen waren spelers het zat, dus zij besloten te staken. Het was echt een vervelende plek om op dat moment te zijn. Ik was, samen met twee andere spelers, als gehuurde speler altijd verzekerd van mijn salaris. Het was daarom moeilijk voor ons om met onze teamgenoten mee te praten. Wij kregen namelijk onze salaris gestort, terwijl andere spelers maandenlang niets kregen. Al met al dus een rot jaar, maar met vele aspecten waar je van hebt geleerd en later mooie verhalen over kunt vertellen.”

Eenmaal bij Norwich City teruggekeerd, stapte hij afgelopen zomer over naar het Israëlische Maccabi Haifa. Het was daarmee voor het eerst in vijf jaar dat hij buiten Engeland ging voetballen. Hoe kijkt Wildschut terug op zijn periode in het Verenigd Koninkrijk, waarin hij voor vijf verschillende clubs uitkwam. “Haha, ik word ook wel eens een clubhopper genoemd. Het is raar, want als je bij een club tekent wil je daar graag lang blijven en stabiliteit creëren voor je gezin. Alleen in mijn carrière is er altijd wat. Als ik nu op mijn tijd in Engeland terugkijk, ben ik blij en trots dat ik in vijf jaar bij zulke mooie clubs mocht spelen. Mijn twee kinderen zijn in Engeland geboren. Ik ben bovendien twee keer gepromoveerd, speelde voor historische clubs en bouwde vriendschappen voor het leven op.”

Maccabi Haifa

Inmiddels is hij ruim een half jaar actief voor Maccabi Haifa: een club die meestrijdt voor het kampioenschap. “Het is weer iets anders. Iedereen heeft een bepaald beeld bij Israël en eerlijk gezegd had ik dat ook. Ik heb daarom vooraf informatie ingewonnen bij mensen die daar wonen, speelden of zijn geweest. Het waren eigenlijk allemaal positieve berichten. Toen heb ik met het thuisfront overlegd en besloot ik de stap te maken. Tot nu toe heb ik daar geen spijt van, want het land heeft ons positief verrast.” Ook de club bevalt Wildschut momenteel uitstekend. “Qua voetbal is Maccabi Haifa zo’n grote club met fans door het gehele land. Elke thuiswedstrijd zit het stadion vrijwel vol en tijdens uitwedstrijden gaan er 3000 tot 4000 supporters mee.”

Wél merkt hij voetballend een verschil. “De top-6 bestaat uit sterke teams die willen voetballen, maar daaronder zijn het clubs die voor het doel hangen en vooral verdedigen. Dat maakt het voetbal niet altijd leuk. Half maart beginnen de Play-offs voor het kampioenschap, waardoor je uitsluitend nog maar tegen de voetballende teams speelt. Daar kijk ik nu het meest naar uit. We staan momenteel vier punten achter op Maccabi tel Aviv, maar gaan er de komende tijd alles aan doen om kampioen te worden.”

Ajax

Wildschut speelde tot de zomer van 2010 in de Ajax-jeugd, waar hij een hoop leerde. “Je krijgt daar écht een topsportmentaliteit mee. Je moet simpelweg de beste willen zijn, discipline bezitten én mentaliteit en karakter hebben. De laatste jaren van de jeugdopleiding krijgt iedereen het gevoel er bijna te zijn. Wanneer dat niet bij Ajax is, kan je wel weer bij een andere club terecht. Ajax is mijn club die ik nog altijd als een échte Amsterdammer volg. Ik bijna blij dat ik daar drie jaar mocht spelen, want de club heeft mij echt gevormd in die tijd.”

De inmiddels 28-jarige Wildschut weet echter nog niet of hij als voetballer ooit wil terugkeren naar Nederland. “Voetbal is een rare sport. Ik ben destijds uit Nederland weggegaan met de intentie pas terug te komen als ik met pensioen ben, maar er kunnen soms andere aspecten een rol spelen. Misschien is het op een bepaald moment beter voor mijn vrouw, kinderen of familie. Of is het beter voor mijn kinderen op school. Op dit moment zit ik hier nog anderhalf jaar en zijn we op onze plek, maar je weet het nooit. Het zou mooi zijn om terug te keren en mijn loopbaan in Nederland af te sluiten, want dan is de cirkel rond”, aldus Wildschut.

Tekst: Jordi Smit
Foto: Orange Pictures

Blijf op de hoogte en volg ons via Facebook, Instagram en Twitter!
▼Bezoek ook de clubpagina(s)