Het Amsterdamsche Voetbal Doelgericht
Uit het oog maar niet uit het hart. In de rubriek ‘Hoe is het met…’ gaan we op zoek naar bekenden uit de Amsterdamsche voetbalwereld die uit het gezichtsveld zijn verdwenen. In deel 24: Ale van der Zee (66), die De Dijk in 2016 naar de Derde Divisie bracht en daarna een punt achter zijn trainersloopbaan zette.
“Het is een mooie ronde geweest”, zegt hij na het oplepelen van zijn cv. DWV, DRC als speler en trainer van DRC, De Volewijckers, SV Almere, VVS’46, OSV, FC Volendam A1, OFC en De Dijk, verdeeld over twee periodes. Een lange weg door het amateurvoetbal, waarvan ruim dertig jaar als hoofdtrainer. Daar kwam in 2016 een einde aan. Totdat zijn kleinzoon van zes bij de mini’s van IVV begon met voetballen en ze daar nog een trainer zochten. “Het bloed kruipt hé”, zegt Van der Zee. “Maar ik ben er klaar mee.”
Hij rolde eind jaren tachtig in het trainerschap omdat DRC hem vroeg, nadat hij dertien jaar in het eerste elftal speelde en de opmars van de club meemaakte. Elke club die daarna volgde, heeft een speciaal plekje. Met De Volewijckers lukte het hem begin jaren negentig niet om te promoveren en degradeerde de club zelfs uit de derde klasse. Een klap in zijn gezicht, ‘maar ook dat maak je mee’. Via een marktkoopman uit Spanbroek kwam Van der Zee in de kop van Noord-Holland terecht. “Hij hoorde dat het goed ging bij SV Almere en wilde mij graag hebben. Ik had nog nooit van die club gehoord. Het was een prachttijd daar. We zijn van de vijfde naar de derde klasse gegaan. Het mooie van zo’n club is dat het hele dorp erachter staat. In het begin was dat nog even wennen, toch een andere sfeer dan Amsterdam. Ik heb het daar erg naar mijn zin gehad en nog steeds contact met mensen van het bestuur.”
Van der Zee was en is een allemansvriend; overal waar hij kwam had de oefenmeester een uitstekende band met zijn spelers. Ook met de talenten die hij in de jeugd van FC Volendam had. Robert Mühren haalde het profvoetbal, Frank Schilder en Giovanni Sabajo kwam hij later bij De Dijk tegen. “Die jongens speelden toen allemaal voor een contract. ’s Ochtends liepen ze rond met de krant, de hele dag naar school, daarna met een noodvaart naar Volendam en in de avond nog hun huiswerk maken. We trainden vier keer in de week, alleen op woensdag waren ze vrij. Ik heb zoveel respect voor die jongens gekregen.”
Zijn mooiste resultaat als trainer? Van alle successen die hij behaalde, komt Van der Zee verrassend met het seizoen 2008/09. Na de promotie naar de vierde klasse stootte OFC ook door naar de derde klasse. “We hadden niet de beste ploeg, maar in de nacompetitie hebben die jongens zo ongelooflijk hard gewerkt en inzet getoond. Met De Dijk waren de promoties ook mooi, laat ik dat vooropstellen, maar het verwachtingspatroon was zo dat we kampioen moesten worden omdat we de beste spelers hadden. Daarom vind ik die met OFC misschien het mooiste resultaat van mij als trainer. Met zo’n ploeg, echte Oostzaners, toch promoveren terwijl niemand het had verwacht. Je hoopt er allemaal op, je werkt er allemaal naartoe en de ontlading was erg groot.”
Het slotstuk van zijn loopbaan was met De Dijk de promotie naar de Derde Divisie. Daarna besloot hij te stoppen met het trainersvak, een bewuste keuze. “Ik heb een prachttijd gehad en ervan genoten. Wat ik nu doe, vind ik ook hartstikke leuk. Als er geen voetbal op tv is, ga ik bij een buurtclubje een training bekijken. En in het weekend bezoek ik samen met een paar vrienden een wedstrijd.” Ook kan hij nu makkelijker even weg, zoals komend weekend met zijn kleinzoon naar FC Barcelona. “Dat leven bevalt mij uitstekend. Het is mooi geweest. Het is écht mooi geweest.”
Foto’s Rob Beense
