Het Amsterdamsche Voetbal Doelgericht
Uit het oog maar niet uit het hart. In de rubriek ‘Hoe is het met…’ gaan we op zoek naar bekenden uit de Amsterdamsche voetbalwereld die uit het gezichtsveld zijn verdwenen. In deel 23: Marcel Boonstra (57), voormalig buitenspeler van DWV die vroegtijdig moest stoppen vanwege reuma en momenteel in Turkije woont.
Hoeveel pech kan een mens hebben.. In 1990 kreeg Boonstra een acute vorm van reuma, in de bloei van zijn voetballoopbaan. “Ik stond op het punt om een nieuw driejarig contract te tekenen in Noorwegen, totdat ik op een dag opeens een dikke teen had. Twee dagen later was mijn been zo dik als twee benen bij elkaar”, weet hij nog. Boonstra zat vervolgens een halfjaar in een rolstoel. Voetballen op hoog niveau kon hij vergeten. Blijkbaar was zijn gifbeker nog niet leeg, want in 2012 werd zijn rechterbeen verbrijzeld door een zwaar ongeluk. “En in 2015 heb ik vijf hartaanvallen gehad. Daar heb ik nu een pacemaker voor. Ik kan nog steeds niks; geen tachtig meter lopen, geen bal meer trappen. Maar ik kan het wel goed uitleggen.”
De Amsterdammer doorliep de jeugd van Ajax en speelde voor FC Volendam twintig wedstrijden in de eerste divisie. Daarna ging hij bij DWV verder in het amateurvoetbal. Met die club werd Boonstra in 1987 kampioen van de Hoofdklasse. In de zomer van 1988 liep hij stage bij het Spaanse Real Betis, totdat hij een Noors meisje leerde kennen en zij hem voorstelde daar naartoe te gaan. “Ik heb drie trainingen meegedaan bij Moss FK. Nederland was net Europees kampioen geworden en ik had nog allemaal plakboeken met daarin foto’s met Frank Rijkaard. Dat vonden ze hartstikke interessant. Ik kreeg een tweejarig contract aangeboden en het was een leuke uitdaging.”
Boonstra viel bij de kampioen van Noorwegen met zijn neus in de boter. In de eerste ronde van de Europacup 1 was het Real Madrid van trainer Leo Beenhakker de tegenstander. Opeens stond hij tegenover legendes als Emilio Butragueño en Hugo Sánchez. Aangezien de Noorse competities slechts van maart tot november waren, kon de rechtsbuiten in de wintermaanden verder bij DWV. Boonstra kreeg er simpelweg geen genoeg van en wilde blijven voetballen. “Drie jaar lang heb ik bijna geen rust gehad. Waarschijnlijk was dat ook de oorzaak voor mijn reuma.”
Omdat voetballen op hoog niveau plotseling niet meer mogelijk was, ging hij na zijn herstel bij Buitenveldert en AFC (zaterdag) spelen. Ondertussen begon hij aan zijn loopbaan als jeugdtrainer. DWV, OSV, Zeeburgia, FC Abcoude en Buitenveldert staan allemaal op zijn cv. Inclusief een half jaar als hoofdtrainer van vierdeklasser Sloterdijk. “Dat was lachen.” Boonstra begint gelijk te schateren. “Ik had een sponsor geregeld: café The News gaf ons outfits, trainingspakken en een uitgaanspolo. Het leek net alsof we in de Hoofdklasse speelden. Maar die jongens hadden alleen in het park gevoetbald, ze konden er helemaal niks van. We verloren telkens met 14 of 15-0. Tijdens de Kerst zaten we bij TV Noord-Holland als ‘de slechtste ploeg van Noord-Holland’. In de eerste seizoenshelft hadden we één doelpunt gemaakt, tegen Parkstad, na een 9-0 achterstand. De tegenstander dacht dat wij de Champions League hadden gewonnen.”
Vrij snel zette hij daar, vanwege zijn ziekte, een punt achter. Boonstra vond in Turkije een nieuw avontuur. Het ene na het andere project stampt hij uit de grond in de kustplaats Alanya. Wat begon met Belediye Sportive Travel – samen met de gemeente verzorgt hij trainingskampen – is inmiddels uitgegroeid tot een nieuw op te richten voetbalclub (Konaklispor) en Alis Futbol Organizasyon, een voetbalacademie samen met Jan van Staa (ex-trainer van FC Twente en Go Ahead Eagles) en oud-prof Gerald Vanenburg (42-voudig international). “We willen Turkse jongens met een dubbel paspoort uit heel Europa opleiden. Weer een geweldig project.”
