Het Amsterdamsche Voetbal Doelgericht
Uit het oog maar niet uit het hart. In de rubriek ‘Hoe is het met…’ gaan we op zoek naar bekenden uit de Amsterdamsche voetbalwereld die uit het gezichtsveld zijn verdwenen. In deel 33: Orlando Patrick (56), jarenlang spelverdeler van AFC en verloor dertig jaar geleden zijn broertje Fred Patrick tijdens de SLM-ramp.
Hij kan niet vaak genoeg benadrukken wat voor een prachtige tijd hij heeft gehad als actief voetballer. En in het bijzonder zijn tijd bij AFC. Patrick speelde acht jaar voor de Amsterdammers, verdeeld over twee perioden met een kort uitstapje naar Neerlandia (1988/89). “Daar speelden een paar voetbalvrienden, jongens waarmee ik in de jeugd heb gespeeld. Het was in de tweede klasse en eerlijk: dat was ik niet meer gewend. Bij AFC was alles toch beter geregeld. Ik was ook blij dat Pim van de Meent mij na een jaar weer terug vroeg.”
De middenvelder begon in de jeugd van Neerlandia en ging vervolgens naar FC Amsterdam, dat twee jaar na zijn komst ophield te bestaan. AFC was zijn nieuwe bestemming. Dat werd overigens afgeraden door wijlen Gé van Dijk (destijds scout van FC Amsterdam, red.). ‘Zou je dat wel doen, jongen?’, vroeg hij aan Patrick. “Ik kwam natuurlijk van buiten. Ik kende AFC helemaal niet. Het was toentertijd toch een ‘kakclub’, zeiden ze. Als we bijvoorbeeld tegen Blauw-Wit of DWV voetbalden, riepen de tegenstanders ook: pak ze aan, daar komen die kakkers weer. Maar voor mij waren het gewone jongens. De mensen eromheen waren ook leuk”, zegt hij, om er even later aan toe te voegen: “Het is frappant dat uitgerekend de mensen die het over een ‘kakclub’ hadden, nu met hun kinderen rondlopen bij AFC.”
Patrick had het behoorlijk goed naar zijn zin, scoorde in het seizoen na zijn terugkeer zelfs in de grote KNVB Beker tegen Vitesse, maar op dertigjarige leeftijd besloot hij plots te stoppen. Hij was vader geworden. “Het werd allemaal wat zwaarder. Tijdens de voorbereiding heb ik gezegd het even niet te kunnen opbrengen. Ik kon in het tweede gaan voetballen en, als ik weer zin had, bij de selectie aansluiten. Nou, ik vond het mooi geweest.” Na een jaartje geen voetbal ging Patrick uiteindelijk verder bij Beursbengels. “Een paar ex-AFC’ers vroegen of ik daar kwam ballen. Marcel van de Meent, Johan Dol, dat soort jongens. Eén keer in de week trainen, gezellig en ik werd één van de twee dispensatiespelers, want het was een beursclub.”
Na twee jaar in de tweede klasse besloot Patrick er helemaal mee te stoppen. Hij maakte een verrassende switch naar jiu-jitsu, een vechtsport die hij altijd al heeft willen doen. Daarin reikte hij tot de bruine band. “Voor zwart moest je nog een jaar doortrainen. Mijn maatje stopte ermee, dus had ik geen trainingsmaatje meer en ben ik daarna voor mezelf een beetje gaan fitnessen.” De voetbalwereld had hij op dat moment al vaarwel gezegd. Als vader van voetballende zonen kwam Patrick (tevens oom van de gebroeders Enrico-Joshua Patrick) nog weleens bij AFC, of een paar jaar geleden tijdens een reünie, maar verdween daarna weer van het toneel.
Wel is hij zijn oude club nog altijd dankbaar voor hoe ze – in de persoon van Kees Gehring – er voor hem en zijn familie zijn geweest toen zijn broertje Fred Patrick (oud-speler van PEC Zwolle en AZ, red.) was verongelukt bij de SLM-ramp, bijna dertig jaar geleden. Patrick herinnert zich 7 juni 1989 nog als de dag van gisteren. “Het was een dinsdagochtend, ik kreeg op mijn werk een telefoontje van een ex-collega en die vroeg: heb je het al gehoord? Het vliegtuig was neergestort. Ik ben naar het ouderlijk huis gegaan, daar kwam iedereen tegelijk binnen. Je wist nog niks over wie er overleden was of wie het overleefd had. Bij het SLM-kantoor (Surinaamse Luchtvaart Maatschappij, red.) op het Weteringcircuit hing aan de ruiten een briefje met daarop namen die steeds werden veranderd. Even later hoorden we dat Patrick het niet heeft gered en we naar Suriname moesten voor de identificatie. Het was een hectische tijd, je ging op een gegeven moment van begrafenis naar begrafenis.”
Op 15 juni wordt ter nagedachtenis aan hem het Fred Patrick-toernooi georganiseerd bij Arsenal, met allemaal voetballers uit die tijd. Orlando zal er zelf bij aanwezig zijn, maar niet meevoetballen. “Op mijn leeftijd is voorkomen beter dan genezen, haha. Dat heb ik gehad. Het wordt georganiseerd door vrienden van mijn broertje: Patrick Haimé en Jerrel Wijnhard. Zij hebben het altijd al voor hem willen doen. Mooi dat hij toch in herinnering blijft.”
