Het Amsterdamsche Voetbal Doelgericht
Na een lange periode van twijfel heeft Noud Schartman er toch voor gekozen om zijn Legmeervogels te verruilen voor WVHEDW. De 24-jarige centrale verdediger, tevens aanvoerder van de Uithoorners, is de derde aanwinst van de zaterdag eersteklasser.
De nieuwsgierigheid heeft het in zijn keuze gewonnen van de vertrouwdheid. Zijn hele leven speelt Schartman voor Legmeervogels. De club wil hem ook maar al te graag behouden, alleen is hijzelf toe aan iets nieuws. Daar komen wat bijzaken als de reisafstand en wedstrijddag bij. Al zo’n vier jaar reist Schartman drie keer in de week met openbaar vervoer vanuit het centrum van Amsterdam naar Uithoorn. “Op een gegeven moment ben je dat gewend en is het bijna normaal geworden. Nu lijn 51 eruit is gegaan, werd de weg steeds langer. De verbinding is niet ideaal. Naar WV kan ik op het fietsie.”
Zijn oude ploeggenoot Tim Correia – hij maakte een jaar geleden dezelfde overstap – gooide bij assistent-trainer Jeffrey Ruhe een balletje op. WVHEDW kon nog wel versterking in de achterhoede gebruiken. Een tijdje terug had Schartman het er samen met Correia en Damien de Vegt, een andere vriend, over. “Dat was meer grappig dan serieus. Ik spreek ze buiten het voetbal om regelmatig. Dat ik naar WVHEDW toe ga, hangt daar natuurlijk wel mee samen.”
Toch ging zijn keuze voor de nummer dertien van de zaterdag eerste klasse A niet over één nacht ijs. Sterker nog, Schartman overwoog zelfs om Legmeervogels trouw te blijven. Lange tijd bleef hij in dezelfde argumenten hangen. Zowel Legmeervogels als WVHEDW zou voor hem een goede club zijn. “Als ik het ene kies, heb ik volgend jaar een leuk seizoen, en als ik voor het andere kies, ook. Die overweging is heel lang fifty-fifty geweest.” Op basis van een soort onderbuikgevoel koos hij toch voor WVHEDW. Alle rationale argumenten, de voors en tegens, werden opzij gelegd. Hij voelde dat hij toe was aan iets nieuws. “Ik heb daar zin in.”
Wel wordt het voor hem wennen om voor het eerst in zijn leven een andere club te dienen en daarmee ook een ander shirt. “Ik heb nog nooit in het blauw gespeeld. Altijd in het geel, soms een uitwedstrijdje in het wit. Het gele tenue heeft me al die jaren goed gestaan. Maar de broekjes zijn blauw, dus ik ben niet onbekend met die kleur.” Schartman is inmiddels ook niet onbekend met zijn nieuwe club, waar hij al een paar keer is geweest. “Een hele levendige en gezellige club.” Dat degradatiegevaar op de loer ligt, speelde een rol in zijn twijfels. “Dat was misschien een argument om toch bij Legmeervogels te blijven. Maar die kans is er en zal nog wel even blijven, dus daar kan ik nu mijn keuze niet op gaan baseren. Dat heb ik losgelaten.”
Foto’s Ronald Bakker
