Het Amsterdamsche Voetbal Doelgericht
Na de overwinning vorige week op topploeg Leonidas presteerde Chabab het afgelopen zondag om van de nummer laatst van de ranglijst te verlzien. In Alkmaar werd met 2-1 verloren van AFC’34. Jamal Dibi zette de Amsterdammers nog wel op voorsprong.
AFC’34 lijkt er dit seizoen patent op te hebben. Goed beginnen, op voorsprong komen, volop kansen krijgen op meer en dan alsnog het deksel op de neus krijgen. Het gebeurde vorige week nog uit bij Purmersteijn, toen er uiteindelijk slechts een schamel puntje kon worden bijgeschreven. En ook de zondag daarvoor bleek een 2-0 voorsprong niet voldoende om tegen Westlandia eindelijk weer eens de volle winst te pakken.
In de thuiswedstrijd tegen FC Chabab deden de Alkmaarders het gistermiddag eens andersom. Binnen vijf minuten keek de ploeg van trainer Jaap Schilder al tegen een achterstand aan. Voormalig profvoetballer Jamel Dibi kon ongehinderd een corner achter AFC-doelman Danny Burger koppen: 0-1.
Wat niet verschilde met voorgaande wedstrijden was het grote aantal kansen dat de hekkensluiter van de hoofdklasse nodig had. Kort na de openingstreffer was AFC’34 wel al dicht bij de gelijkmaker. Tim Ruder claimde dat zijn rebound op een kopbal van Richard Fortes Rodriguez de doellijn al gepasseerd was, maar scheidsrechter Van Os wuifde dit weg. De Alkmaarse vleugelaanvaller vond net als Jim Hulleman daarna ook nog eens keeper Youssef el Abdallaoui op zijn weg. Na een half uur spelen kopte Eelke de Graaf op zijn beurt in kansrijke positie een corner over, om vervolgens ook een scherpe voorzet van Hulleman niet op waarde te schatten.
Waar de bezoekers eveneens kansen kregen om hun voorsprong uit te bouwen, was het toch AFC’34 dat zes minuten na rust het net wist te vinden. Een door Lars Boekel verstuurde diepe bal belandde bij Jeffrey Esser die aannam en koelbloedig de 1-1 binnenschoof. Vooral linksbuiten Ruder kreeg daarna goede mogelijkheden om de thuisploeg op voorsprong te schieten, maar het was de man op rechts die uiteindelijk de trekker overhaalde. En hoe. Jim Hulleman plukte een lange bal van Emmerik uit de lucht, om vervolgens met veel gevoel de 2-1 over El Abdallaoui te stiften.
In het kleine kwartier dat nog op de klok stond kwam AFC’34 nog flink onder druk te staan. Maar dit keer werden de drie punten wél in veilige haven geloodst. ,,Eindelijk’’, zuchtte de sterk spelende Emmerik na het laatste fluitsignaal. ,,Dat werd wel echt een keer tijd. Ik vond ons niet eens zo veel beter spelen dan de afgelopen weken, maar we zijn blijven vechten. De drie punten zijn het belangrijkste, maar dit geeft ook vertrouwen.’’
De verdediger, die na lang blessureleed sinds de winterstop een basisplaats heeft in de formatie van Schilder, kneep hem wel in de slotfase. ,,Natuurlijk. Die andere wedstrijden spoken dan wel door je hoofd. Zij gooien er wat grote jongens in, gaan op het eind met vijf spitsen spelen en maar pompen. Dan hoeft-ie maar één keer goed te vallen. Gelukkig gebeurde dat dit keer niet.’’
verslag: website AFC’34
