Het Amsterdamsche Voetbal Doelgericht
Elf maanden lang kreeg Niels Vahlkamp telkens de vraag hoe lang het nog zou duren met zijn herstel. Zijn revalidatie van een afgescheurde kruisband nam meer tijd in beslag dan verwacht. Tegen SDZ maakte de 22-jarige middenvelder afgelopen weekend eindelijk zijn rentree bij RODA’23.
Het was een moeilijke periode, maar voor deze uitloop werd bewust gekozen. Hij wilde de tijd nemen voor zijn herstel, om goed terug te komen. Gelukkig kon hij dat samen met zijn broer (Robin Vahlkamp, red.) en oud-ploeggenoot Justin Ruyter doen. “Ik ben met Justin bijna elke dag bij de fysiotherapeut geweest. We trokken veel op samen. Het was pittig, maar je moet. Ik vind het spelletje veel te leuk. Aan stoppen heb ik geen moment gehad. Nu sta ik er weer en heb ik er plezier in. Als je na zo’n wedstrijd (2-1 zege, red.) dan de supporters ziet.. Daar heb ik elf maanden tussen gestaan. Het is een heerlijk gevoel om terug te zijn.”
In de periode van zijn afwezigheid is er veel veranderd in Bovenkerk. Sterkhouders vertrokken, jonge talenten dienden zich aan en tot ieders verbazing won de zondag derdeklasser de eerste periode. “Ik ben hartstikke trots op de jongens. Ze hebben het heel goed opgepakt. Er is nu wat vastigheid in de ploeg en ik zal keihard mijn best moeten doen om mijn plekkie terug te veroveren.”
Daar is overigens geen haast bij geboden. Vahlkamp deed in alle rust wedstrijdritme op in het tweede elftal en hoopt voor de winterstop weer helemaal terug te zijn. “Maar als het niet zo is, hoor je mij ook niet klagen. Zo’n jongen ben ik niet. Natuurlijk zou het leuk zijn om uitgerekend tegen Sporting Martinus weer in de basis te mogen staan. Alleen vind ik dat ik daar nog geen recht op heb. Deze groep heeft zonder mij bijna elke wedstrijd gewonnen. Dan kan ik niet zeggen: ‘ik ben Niels Vahlkamp, ik hoor in de basis te staan’. We doen het nog altijd rustig aan.”
