Het Amsterdamsche Voetbal Doelgericht
De Week van de Scheidsrechter gaat deze week van start. Het jaarlijkse terugkerende moment geeft de voetballerij de mogelijkheid om de scheidsrechters in het zonnetje te zetten. Wij gingen daarom bij Scheidsrechters Vereniging Amsterdam (SVA) langs om het beroep van Neerlands arbiter eens onder de loep te nemen. Dit is deel 5: in gesprek met Cynthia van Kruiselbergen.
Cynthia van Kruiselbergen is een scheidsrechter die ook nog altijd als speler op het voetbalveld actief is. Zo’n 6 jaar geleden zocht een goede vriend van haar een arbiter voor zijn team, waardoor ze voor haar plezier een keer besloot te fluiten. Dit vond ze dermate leuk, dat ze doorging. “In 2015 ging ik daarom op een cursus en sindsdien ben ik nooit meer gestopt met fluiten”, legt ze uit. Van Kruiselbergen merkte dat ze het benodigde natuurlijke overwicht had om een wedstrijd te leiden. “Ik merkte tijdens het fluiten dat spelers de beslissingen die ik maakte, ook accepteerden. Ik probeer daarin consequent te blijven. Laatst vertelde iemand me dat ik heel duidelijk ben als ik fluit en ik direct uitleg wat er aan de hand is. Daarnaast zit ik er bijna altijd kort op, waardoor spelers je sneller geloven. Je moet het jezelf natuurlijk ook makkelijk maken.” Daarbij komt ook haar eigen voetballoopbaan om de hoek kijken, waarbij ze tegen arbiters niet altijd even makkelijk is. “Wanneer ik zelf een scheidsrechter heb die op de middenlijn staat en een doelpunt afkeurt, dan word ik ook heel boos. Ik weet natuurlijk hoe het moet. Als het niet volgens de regels gebeurt, dan word ik gewoon kwaad. Dat weten mijn teamgenoten gelukkig ook.”
De afgelopen jaren klom ze op tot de vierde klasse mannen, waarbij ze aan het begin van de wedstrijd vrijwel altijd dezelfde opmerkingen langs de kant en op het veld hoort. “Elke keer als ik het veld oploop, maken mensen opmerkingen over dat ze een vrouwelijke scheidsrechter hebben. Uiteindelijk heb ik na tien minuten 22 mannen die luisteren en correct blijven. Ik heb daarom eigenlijk niet zoveel moeite ermee dat ik heren fluit. Sterker nog, gevoelsmatig blijven mannen tegenover een vrouwelijke scheidsrechter vaak rustiger dan tegen een man.” Met haar 1.58 meter heeft ze in de vierde klasse een ijzeren conditie nodig om het veld te bestrijken. Aangezien ploegen op dit niveau lang niet altijd verzorgd voetbal op de mat leggen, is het voor Van Kruiselbergen vaak dubbel zo zwaar. “Ik red het desondanks eenvoudig. Mijn goede conditie komt mede door mijn lidmaatschap bij SVA, al dragen de voetbaltrainingen bij mijn club daar natuurlijk ook aan bij. Het helpt voor een scheidsrechter bovendien onwijs als je het spelletje goed snapt. Aangezien ik zelf ook ieder weekend op het veld staat, zit het spelletje er heel goed in. Wanneer ik een links- of rechtsback bijvoorbeeld zie oplopen, heb ik al snel door dat de lange bal komt. Dat draagt bij aan het beter positie kiezen op het veld.”
Ondanks het respect dat Van Kruiselbergen bij de mannen afdwingt, zijn mensen om haar heen soms terughoudender. “Mijn vriend houdt soms zijn hart vast als je hoort hoe het soms zo fout gaat op de voetbalvelden. Daarom probeert hij me over te halen om scheidsrechter bij rugby te worden, een sport die hij zelf ook beoefent. Daar is het gedrag tegenover scheidsrechters simpelweg vele malen respectvoller. Desondanks heb ik het nog altijd naar mijn zin in de voetbalwereld.” Bij SVA discussieert ze veelvuldig met mede-arbiters over het spelletje. “Hoe hebben andere scheidsrechters het gedaan? En hoe zouden zij situaties aanpakken? Ik heb vrijwel nooit een begeleider bij me, waardoor het simpelweg fijn is om situaties doordeweeks aan medescheidsrechters voor te leggen.” Daarmee hoopt ze de komende jaren op een nog hoger niveau te fluiten. “Al blijft het heel lastig als ik wil blijven voetballen. De keuze moet ik ooit maken, al is de vraag óf ik daadwerkelijk wil kiezen. Ik hoop op de zondag zo hoog mogelijk te komen, waarna ik wellicht eens een overstap maak naar de zaterdag. Dan moet het uiteraard ook privé en met mijn werk haalbaar zijn.”
Tekst: Jordi Smit
Foto: Kelvin Balder Photography
